حافظ (غزلیات)/دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

'

حافظ (غزلیات) (دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند) از حافظ

'

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند		واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند
بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند		باده از جام تجلی صفاتم دادند
چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی		آن شب قدر که این تازه براتم دادند
بعد از این روی من و آینه وصف جمال		که در آن جا خبر از جلوه ذاتم دادند
من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب		مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند
هاتف آن روز به من مژده این دولت داد		که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند
این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد		اجر صبریست کز آن شاخ نباتم دادند
همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود		که ز بند غم ایام نجاتم دادند