حافظ (غزلیات)/خوش است خلوت اگر یار یار من باشد
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | حافظ (غزلیات) (خوش است خلوت اگر یار یار من باشد) از حافظ |
' |
خوش است خلوت، اگر یارْ یارِ من باشد | نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد! | |
من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم | که گاهگاه بر او دست اَهرِمن باشد | |
روا مدار خدایا! که در حریم وصال | رقیب مَحرم و حِرمان نصیب من باشد | |
هًمای گو: «مفکن سایهٔ شرف هرگز | در آن دیار که طوطی کم از زَغَن باشد» | |
بیان شوق چه حاجت؟ که سوز آتش دل | توان شناخت ز سوزی که در سُخن باشد | |
هوای کوی تو از سر نمیرود؛ آری | غریب را دلِ سرگشته با وطن باشد | |
به سان سوسن اگر ده زبان شود حافظ | چو غنچه پیش تواَش مُهر بر دهن باشد |