حافظ (غزلیات)/به کوی میکده هر سالکی که ره دانست
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | حافظ (غزلیات) (به کوی میکده هر سالکی که ره دانست) از حافظ |
' |
به کوی میکده هر سالِکی که ره دانست | دری دگر زدن اندیشهی تبه دانست | |
زمانه افسر رندی نداد جز به کسی | که سرفرازی عالم در این کُلَه دانست | |
بر آستانهی میخانه هر که یافت رهی | ز فیض جام مِی اسرار خانقه دانست | |
هر آن که راز دو عالم ز خط ساغر خواند | رموز جام جم از نقش خاک ره دانست | |
ورای طاعت دیوانگان ز ما مطلب | که شیخ مذهب ما عاقلی گُنه دانست | |
دلم ز نرگس ساقی امان نخواست به جان | چرا که شیوه آن تُرک دل سیه دانست | |
ز جور کوکب طالع سحرگهان چشمم | چنان گریست که ناهید دید و مَه دانست | |
حدیث حافظ و ساغر که میزند پنهان | چه جای محتسب و شِحنه، پادشه دانست | |
بلندمرتبه شاهی که نُه رواق سپهر | نمونهای ز خَم طاق بارگه دانست |