جور سلطان بیدل شیرازی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
هستی خود را جملگی در عشق جانان سوختم | کالای تن را سر به سر از آتش جان سوختم |
گر برق حسن دلبران آتش زند در دل نهان | من زآتش عشق بتان پیدا و پنهان سوختم |
از آب چشمم سر بسر دریا شده هر بوم و بر | خود با که گویم این خبر کز موج و طوفان سوختم |
هم درد و هم درمان منم هم موج و هم طوفان منم | گویم به که سلطان منم کز جور سلطان سوختم |
از تابش آن آفتاب چون خانۀ تن بد حجاب | تا مهر تابد بر خراب خانه ز بنیان سوختم |
غم گشت عیش شادیم زندان بود آزادیم | آمد خراب آبادیم چون بند و زندان سوختم |
هم پایه هم ایوان منم خورشید نور افشان منم | دل هر چه می جست آن منم تا هر چه خرمن سوختم |
تا آنطرف زین جو شدم او من شد و من او شدم | لا بودم الّاهو شدم یکباره امکان سوختم |
گه در شجر کردم ظهور گه جلوه گاهم کوه طور | شد ظلمت من عین نور تا کفر و ایمان سوختم |
نار خلیل از خوی من نور سلیم از روی من | زنده مسیح از بوی من تا خود تن و جان سوختم |
بیدل سراپا جان شدم وز لبس تن عریان شدم | چون آتش سوزان شدم از جان عریان سوختم |
در ویکیپدیا موجود است:
M rastgar ۱ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۰۸:۰۰ (UTC)––––