بیانات اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی شاهنشاه ایران در نشست هیات دولت ۱۸ بهمن ماه ۱۳۳۸
| برنامه عمرانی دوم | اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر بزرگ ارتشتاران | بیست و پنجمین سال شاهنشاهی اعلیحضرت محمدرضا شاه پهلوی آریامهر/ سال ۱۳۳۸ |
۱۸ بهمن ۱۳۳۸
از بیانات شاهنشاه در جلسه هیأت دولت
دیروز نشریه سالانه آمار عمومی مربوط به دی‌ماه را دیدم.
موجب خوشوقتی است که در دانشگاه تهران دختران دانشجوی ما در اغلب رشته‌ها دوش به دوش پسران دانشجو پیش می‌روند و این همه عشق و علاقه نسبت به تحصیلات عالیه ابراز می‌دارند.
طبق جدول آمار این نشریه در دانشکده ادبیات در سال ۳۸ – ۳۷ تعداد دانشجویان مرد ۱۸۷۴ نفر و تعداد دانشجویان زن ۱۲۴۶ نفر احصاء شده‌است که با در نظر گرفتن تفاوت جزئی آن می‌توان امیدوار بود که بعد از چند سال دیگر این تعداد مساوی خواهدشد. در دانشکده علوم که رشته مشکلی است، در مقابل ۷۷۳ دانشجوی مرد ۱۲۸ دانشجوی زن مشغول تحصیل هستند. مطالعه این نشریه نشان می‌دهد که از سال ۱۳۳۲ تاکنون علاقه عجیبی از طرف بانوان در کسب معلومات ادبی و علمی و فنی ابراز می‌شود و دختران و بانوان کوشش دارند که از مردان و جوانان عقب نمانند.
علاقه شخص من همواره این بوده و هست که برای بانوان ایران فرصت و مجال وسیع‌تری برای ورود در خدمات اجتماعی فراهم گردد. من مایلم زنان مملکت من نیز از همان حقوق اساسی مردان برخوردار باشند تا بتوانند به سهم خود قسمتی از مسئولیت‌ها را به عهده گیرند تا در نتیجه قوای فعال کشور دو برابر شود.
چیزی که در این آمار جلب توجه می‌کند، تعداد بانوان آموزگار در استان مرکزی است که بیش از تعداد مردان آموزگار است. همه اینها نشانه و دلیل آن است که زن‌های مملکت ما در همه قسمت‌ها استعداد و لیاقت فوق‌العاده‌ای دارند و حقیقتاً حیف است که در یک اجتماع بیست‌میلیون نفری یک دسته لایق و با استعدادی که نصف آن اجتماع را تشکیل می‌دهد از بعضی حقوق اساسی محروم باشد. امیدوارم در آینده نزدیکی این توفیق را به دست آوریم که این نقص اجتماعی را نیز برطرف سازیم.
راجع به افزایش حقوق کارمندان دولت که کمتر از چهارهزار ریال دریافت می‌دارند تا چهارهزار ریال تفاوتی بین کارمندان رسمی و غیررسمی قائل شده‌اید. این منطقی به نظر نمی‌رسد، زیرا وقتی این افزایش را از نظر هزینه زندگی و به علت حداقل آن در نظر گرفته‌اید، رسمی و غیررسمی معنی ندارد. حداقل، برای همه یکسان است.
باید از اشخاصی که باز نشسته می‌شوند نهایت تجلیل به عمل آید. اینها که بدون لغزش به آخرین مرحله استخدامی رسیده‌اند و این راه را درست پیموده‌اند، مورد احترام هستند، زیرا علاوه بر اینکه بهترین دوره زندگی و ایام عمر خود را در طریق خدمت به دولت و مردم صرف کرده‌اند، توفیق نیل به آخرین مرحله را هم پیدا کرده‌اند. متأسفانه در ایران بازنشستگی عنوان دیگری پیدا کرده و مردم خیال می‌کنند کسی که بازنشسته می‌شود، از دستگاه دولت طرد شده‌است و رفتار خود را نسبت به او تغییر می‌دهند. از این جهت است که می‌گویم باید نهایت احترام درباره بازنشستگان معمول دارید و همیشه آنها را به تناسب شغل و مقامی که داشته‌اند، با انجام مراسم مجللی بازنشسته نمایید. هر ملت زنده‌ای باید از کسانی که قدمی در راه خدمت به آنها برداشته، حق‌شناسی و قدردانی نماید. اینها نشانه عظمت روح ملت‌ها و نشانه تمدن عالیه بشری است.