بابا طاهر (دوبیتیها)/خوشا آنانکه الله یارشان بی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | بابا طاهر (دوبیتیها) (خوشا آنانکه الله یارشان بی) از بابا طاهر |
' |
خوشا آنانکه الله یارشان بی | بحمد و قل هو الله کارشان بی | |
خوشا آنانکه دایم در نمازند | بهشت جاودان بازارشان بی | |
دلم میل گل باغ ته دیره | درون سینهام داغ ته دیره | |
بشم آلاله زاران لاله چینم | وینم آلاله هم داغ ته دیره | |
به صحرا بنگرم صحرا ته وینم | به دریا بنگرم دریا ته وینم | |
بهر جا بنگرم کوه و در و دشت | نشان روی زیبای ته وینم | |
غمم غم بی و همراز دلم غم | غمم همصحبت و همراز و همدم | |
غمت مهله که مو تنها نشینم | مریزا بارک الله مرحبا غم | |
غم و درد مو از عطار واپرس | درازی شب از بیمار واپرس | |
خلایق هر یکی صد بار پرسند | تو که جان و دلی یکبار واپرس | |
دلت ای سنگدل بر ما نسوجه | عجب نبود اگر خارا نسوجه | |
بسوجم تا بسوجانم دلت را | در آذر چوب تر تنها نسوجه | |
خوشا آندل که از غم بهرهور بی | بر آندل وای کز غم بیخبر بی | |
ته که هرگز نسوته دیلت از غم | کجا از سوته دیلانت خبر بی | |
یکی درد و یکی درمان پسندد | یک وصل و یکی هجران پسندد | |
من از درمان و درد و وصل و هجران | پسندم آنچه را جانان پسندد | |
ته که ناخواندهای علم سماوات | ته که نابردهای ره در خرابات | |
ته که سود و زیان خود ندانی | بیاران کی رسی هیهات هیهات | |
خدایا داد از این دل داد از این دل | نگشتم یک زمان من شاد از این دل | |
چو فردا داد خواهان داد خواهند | بر آرم من دو صد فریاد از این دل | |
دلا خوبان دل خونین پسندند | دلا خون شو که خوبان این پسندند | |
متاع کفر و دین بیمشتری نیست | گروهی آن گروهی این پسندند | |
دلا پوشم ز عشقت جامهی نیل | نهم داغ غمت چون لاله بر دیل | |
دم از مهرت زنم همچون دم صبح | وز آن دم تا دم صور سرافیل | |
بی ته اشکم ز مژگان تر آیو | بی ته نخل امیدم نی بر آیو | |
بی ته در کنج تنهایی شب و روز | نشینم تا که عمرم بر سر آیو | |
به والله و به بالله و به تالله | قسم بر آیهی نصر من الله | |
که دست از دامنت من بر ندارم | اگر کشته شوم الحکم لله | |
دلی همچون دل نالان مو نه | غمی همچون غم هجران مو نه | |
اگر دریا اگر ابر بهاران | حریف دیدهی گریان مو نه | |
من آن مسکین تذروبی پرستم | من آن سوزنده شمع بیسرستم | |
نه کار آخرت کردم نه دنیا | یکی خشکیده نخل بیبرستم | |
مکن کاری که پا بر سنگت آیو | جهان با این فراخی تنگت آیو | |
چو فردا نامه خوانان نامه خونند | تو وینی نامهی خود ننگت آیو | |
غم عالم نصیب جان ما بی | بدور ما فراغت کیمیا بی | |
رسد آخر بدرمان درد هرکس | دل ما بی که دردش بیدوا بی | |
خوشا آنانکه هر شامان ته وینند | سخن با ته گرند با ته نشینند | |
مو که پایم نبی کایم ته وینم | بشم آنان بوینم که ته وینند | |
دو زلفانت گرم تار ربابم | چه میخواهی ازین حال خرابم | |
ته که با مو سر یاری نداری | چرا هر نیمه شو آیی بخوابم | |
بیا یک شو منور کن اطاقم | مهل در محنت و درد فراقم | |
به طاق جفت ابروی تو سوگند | که همجفت غمم تا از تو طاقم | |
دو چشمم درد چشمانت بچیناد | مبو روجی که چشمم ته مبیناد | |
شنیدم رفتی و یاری گرفتی | اگر گوشم شنید چشمم مبیناد | |
عزیزا کاسهی چشمم سرایت | میان هردو چشمم جای پایت | |
از آن ترسم که غافل پا نهی تو | نشنید خار مژگانم بپایت | |
زدست دیده و دل هر دو فریاد | که هر چه دیده بیند دل کند یاد | |
بسازم خنجری نیشش ز فولاد | زنم بر دیده تا دل گردد آزاد | |
بیته بالین سیه مار به چشمم | روج روشن شو تار به چشمم | |
بیته ای نو گل باغ امیدم | گلستان سربسر خار به چشمم | |
بیته یارب به بستان گل مرویاد | وگر روید کسش هرگز مبویاد | |
بیته هر گل به خنده لب گشاید | رخش از خون دل هرگز مشویاد | |
ته که میشی بمو چاره بیاموج | که این تاریک شوانرا چون کرم روج | |
کهی واجم که کی این روج آیو | کهی واجم که هرگز وا نهای روج | |
بیا تا دست ازین عالم بداریم | بیا تا پای دل از گل برآریم | |
بیا تا بردباری پیشه سازیم | بیا تا تخم نیکوئی بکاریم | |
یکی برزیگرک نالان درین دشت | بخون دیدگان آلاله میکشت | |
همی کشت و همی گفت ای دریغا | بباید کشت و هشت و رفت ازین دشت | |
درخت غم بجانم کرده ریشه | بدرگاه خدا نالم همیشه | |
رفیقان قدر یکدیگر بدانید | اجل سنگست و آدم مثل شیشه | |
اگر شیری اگر میری اگر مور | گذر باید کنی آخر لب گور | |
دلا رحمی بجان خویشتن کن | که مورانت نهند خوان و کنند سور | |
اگر دل دلبری دلبر کدامی | وگر دلبر دلی دل را چه نامی | |
دل و دلبر بهم آمیته وینم | ندانم دل که و دلبر کدامی | |
دلی نازک بسان شیشه دیرم | اگر آهی کشم اندیشه دیرم | |
سرشکم گر بود خونین عجب نیست | مو آن نخلم که در خون ریشه دیرم | |
گر آن نامهربانم مهربان بی | چرا از دیدگانم خون روان بی | |
اگر دلبر بمو دلدار میبو | چرا در تن مرا نه دل نه جان بی | |
چرا دایم بخوابی ای دل ای دل | ز غم در اضطرابی ای دل ای دل | |
بوره کنجی نشین شکر خدا کن | که شاید کام یابی ای دل ای دل | |
شب تار و بیابان پرورک بی | در این ره روشنایی کمترک بی | |
گر از دستت برآید پوست از تن | بیفکن تا که بارت کمترک بی | |
مو از قالوا بلی تشویش دیرم | گنه از برگ و باران بیش دیرم | |
اگر لاتقنطوا دستم نگیرد | مو از یاویلنا اندیش دیرم | |
جدا از رویت ای ماه دل افروز | نه روز از شو شناسم نه شو از روز | |
وصالت گر مرا گردد میسر | همه روزم شود چون عید نوروز | |
نسیمی کز بن آن کاکل آیو | مرا خوشتر ز بوی سنبل آیو | |
چو شو گیرم خیالش را در آغوش | سحر از بسترم بوی گل آیو | |
مو کز سوته دلانم چون ننالم | مو کز بی حاصلانم چون ننالم | |
بگل بلبل نشیند زار نالد | مو که دور از گلانم چون ننالم | |
چه خوش بی وصلت ای مه امشبک بی | مرا وصل تو آرام دلک بی | |
زمهرت ای مه شیرین چالاک | مدامم دست حسرت بر سرک بی | |
مسلسل زلف بر رخ ریته دیری | گل و سنبل بهم آمیته دیری | |
پریشان چون کری زلف دو تا را | بهر تاری دلی آویته دیری | |
اگر مستان هستیم از ته ایمان | وگر بی پا و دستیم از ته ایمان | |
اگر گبریم و ترسا ور مسلمان | بهر ملت که هستیم از ته ایمان | |
اگر آئی بجانت وانواجم | وگر نایی به هجرانت گداجم | |
ته هر دردی که داری بر دلم نه | بمیرم یا بسوجم یا بساجم | |
عاشق آن به که دایم در بلا بی | ایوب آسا به کرمان مبتلا بی | |
حسن آسا بدستش کاسهی زهر | حسین آسا بدشت کربلا بی | |
نوای ناله غم اندوته ذونه | عیار قلب و خالص بوته ذونه | |
بیا سوته دلان با هم بنالیم | که قدر سوته دل دل سوته ذونه | |
مو آن بحرم که در ظرف آمدستم | چو نقطه بر سر حرف آمدستم | |
بهر الفی الف قدی بر آیو | الف قدم که در الف آمدستم | |
دلم از دست خوبان گیج و ویجه | مژه بر هم زنم خونابه ریجه | |
دل عاشق مثال چوبتر بی | سری سوجه سری خونابه ریجه | |
ز کشت خاطرم جز غم نروئی | ز باغم جز گل ماتم نروئی | |
ز صحرای دل بیحاصل مو | گیاه ناامیدی هم نروئی | |
سیه بختم که بختم واژگون بی | سیه روجم که روجم سرنگون بی | |
شدم آوارهی کوی محبت | زدست دل که یارب غرق خون بی | |
بیته یک شو دلم بی غم نمیبو | که آن دلبر دمی همدم نمیبو | |
هزاران رحمت حق باد بر غم | زمانی از دل ما کم نمی بو | |
مو ام آن آذرین مرغی که فیالحال | بسوجم عالم ار برهم زنم بال | |
مصور گر کشد نقشم به گلشن | بسوجه گلشن از تاثیر تمثال | |
ز عشقت آتشی در بوته دیرم | در آن آتش دل و جان سوته دیرم | |
سگت ار پا نهد بر چشم ای دوست | بمژگان خاک راهش رو ته دیرم | |
بدریای غمت دل غوطهور بی | مرا داغ فراقت بر جگر بی | |
ز مژگان خدنگت خوردهام تیر | که هر دم سوج دل زان بیشتر بی | |
مدامم دل براه و دیده تر بی | شراب عیشم از خون جگر بی | |
ببویت زندگی یابم پس از مرگ | ترا گر بر سر خاکم گذر بی | |
گلی کشتم باین الوند دامان | آوش از دیده دادم صبح و شامان | |
چو روج آیو که بویش وا من آیو | برد بادش سر و سامان بسامان | |
دو چشمانت پیالهی پر ز می بی | خراج ابروانت ملک ری بی | |
همی وعده کری امروز و فردا | نمیدانم که فردای تو کی بی | |
قدم دایم ز بار غصه خم بی | چو مو محنت کشی در دهر کم بی | |
مو هرگز از غم آزادی ندیرم | دل بی طالع مو کوه غم بی | |
بشم واشم ازین عالم بدر شم | بشم از چین و ما چین دورتر شم | |
بشم از حاجیان حج بپرسم | که این دوری بسه یا دورتر شم | |
صدای چاوشان مردن آیو | بگوش آوازهی جان کندن آیو | |
رفیقان میروند نوبت به نوبت | وای آن ساعت که نوبت وامن آیو | |
به قبرستان گذر کردم کم وبیش | بدیدم قبر دولتمند و درویش | |
نه درویش بیکفن در خاک رفته | نه دولتمند برده یک کفن بیش | |
دیم یک عندلیب خوشنوایی | که مینالید وقت صبحگاهی | |
بشاخ گلبنی با گل همی گفت | که یارا بی وفایی بی وفایی | |
به قبرستان گذر کردم صباحی | شنیدم ناله و افغان و آهی | |
شنیدم کلهای با خاک میگفت | که این دنیا نمیارزد بکاهی | |
هر آنکس مال و جاهش بیشتر بی | دلش از درد دنیا ریشتر بی | |
اگر بر سر نهی چون خسروان تاج | به شیرین جانت آخر نیشتر بی | |
هر آنکس عاشق است از جان نترسد | یقین از بند و از زندان نترسد | |
دل عاشق بود گرگ گرسنه | که گرگ از هی هی چوپان نترسد | |
هزاران دل بغارت برده ویشه | هزارانت دگر خون کرده ویشه | |
هزاران داغ ریش ار ویشم اشمرد | هنو نشمرده از اشمرده ویشه | |
اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ | اگر خود پادشاهی عاقبت هیچ | |
اگر ملک سلیمانت ببخشند | در آخر خاک راهی عاقبت هیچ | |
غم عشق تو کی بر هر سر آیو | همایی کی به هر بوم و بر آیو | |
زعشقت سرفرازان کامیابند | که خور اول به کهساران بر آیو | |
ته که نوشم نهای نیشم چرایی | ته که یارم نهای پیشم چرایی | |
ته که مرهم نهای بر داغ ریشم | نمک پاش دل ریشم چرایی | |
بیته یکدم دلم خرم نمانی | اگر رویت بوینم غم نمانی | |
اگر درد دلم قسمت نمایند | دلی بی غم درین عالم نمانی | |
اگر یار مرا دیدی به خلوت | بگو ای بیوفا ای بیمروت | |
گریبانم ز دستت چاک چاکو | نخواهم دوخت تا روز قیامت | |
فلک نه همسری دارد نه هم کف | بخون ریزی دلش اصلا نگفت اف | |
همیشه شیوهی کارش همینه | چراغ دودمانیرا کند پف | |
فلک در قصد آزارم چرایی | گلم گر نیستی خارم چرایی | |
ته که باری ز دوشم بر نداری | میان بار سربارم چرایی | |
زدل نقش جمالت در نشی یار | خیال خط و خالت در نشی یار | |
مژه سازم بدور دیده پرچین | که تا وینم خیالت در نشی یار | |
پریشان سنبلان پرتاب مکه | خمارین نرگسان پرخواب مکه | |
براینی ته که دل از مابرینی | برنیه روزگار اشتاب مکه | |
جره بازی بدم رفتم به نخجیر | سبک دستی بزد بر بال من تیر | |
برو غافل مچر در کوهساران | هران غافل چرد غافل خورد تیر | |
مو آن رندم که نامم بیقلندر | نه خان دیرم نه مان دیرم نه لنگر | |
چو روج آیو بگردم گرد گیتی | چو شو آیو به خشتی وانهم سر | |
مرا نه سر نه سامان آفریدند | پریشانم پریشان آفریدند | |
پریشان خاطران رفتند در خاک | مرا از خاک ایشان آفریدند | |
بی ته هر شو سرم بر بالش آیو | چو نی از استخوانم نالش آیو | |
شب هجران بجای اشک چشمم | ز مژگان پارههای آتش آیو | |
مو که چون اشتران قانع به خارم | جهازم چوب و خرواری ببارم | |
بدین مزد قلیل و رنج بسیار | هنوز از روی مالک شرمسارم | |
سرم چون گوی در میدان بگرده | دلم از عهد و پیمان بر نگرده | |
اگر دوران به نااهلان بمانه | نشینم تا که این دوران بگرده | |
دلم از دست تو دایم غمینه | ببالین خشتی و بستر زمینه | |
همین جرمم که مو ته دوست دیرم | که هر کت دوست دیره حالش اینه | |
چرا آزرده حالی ای دل ای دل | همه فکر و خیالی ای دل ای دل | |
بساجم خنجری دل را برآرم | بوینم تا چه حالی ای دل ای دل | |
مگر شیر و پلنگی ای دل ای دل | بمو دایم به جنگی ای دل ای دل | |
اگر دستم فتی خونت بریجم | بوینم تا چه رنگی ای دل ای دل | |
شب تاریک و سنگستان و مو مست | قدح از دست مو افتاد و نشکست | |
نگهدارندهاش نیکو نگهداشت | وگرنه صد قدح نفتاده بشکست | |
کشیمان ار بزاری از که ترسی | برانی گر بخواری از که ترسی | |
مو با این نیمه دل از کس نترسم | دو عالم دل ته داری از که ترسی | |
مو آن رندم که پا از سر ندونم | سراپایی بجز دلبر ندونم | |
دلارامی کز او دل گیرد آرام | بغیر از ساقی کوثر ندونم | |
مرا عشقت ز جان آذر برآره | زپیکر مشت خاکستر برآره | |
نهال مهرت از دل گر ببرند | هزاران شاخه دیگر برآره | |
تن محنت کشی دیرم خدایا | دل با غم خوشی دیرم خدایا | |
زشوق مسکن و داد غریبی | به سینه آتشی دیرم خدایا | |
بود درد مو و درمانم از دوست | بود وصل مو و هجرانم از دوست | |
اگر قصابم از تن واکره پوست | جدا هرگز نگردد جانم از دوست | |
خرم کوه و خرم صحرا خرم دشت | خرم آنانکه این آلالیان کشت | |
بسی هند و بسی شند و بسی یند | همان کوه و همان صحرا همان دشت | |
غم عشقت بیابان پرورم کرد | فراقت مرغ بیبال و پرم کرد | |
بمو واجی صبوری کن صبوری | صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد | |
سه درد آمو بجانم هر سه یکبار | غریبی و اسیری و غم یار | |
غریبی و اسیری چاره دیره | غم یار و غم یار و غم یار | |
تویی آن شکرین لب یاسمین بر | منم آن آتشین دل دیدگان تر | |
از آن ترسم که در آغوشم آیی | گدازد آتشت بر آب شکر | |
خوشا آنانکه پا از سر ندونند | مثال شعله خشک وتر ندونند | |
کنشت و کعبه و بتخانه و دیر | سرایی خالی از دلبر ندونند | |
خوشا آنانکه سودای ته دیرند | که سر پیوسته در پای ته دیرند | |
بدل دیرم تمنای کسانی | که اندر دل تمنای ته دیرند | |
الهی گردن گردون شود خرد | که فرزندان آدم را همه برد | |
یکی ناگه که زنده شد فلانی | همه گویند فلان ابن فلان مرد | |
دلم از سوز عشق آتش بجان بی | بکامم زهر از آن شکر دهان بی | |
همان دستان که با ته بی بگردن | کنونم چون مگس بر سر زنان بی | |
ته که دور از منی دل در برم نی | هوایی غیر وصلت در سرم نی | |
بجانت دلبرا کز هر دو عالم | تمنای دگر جز دلبرم نی | |
دگر شو شد که مو جانم بسوزد | گریبان تا بدامانم بسوزد | |
برای کفر زلفت ای پریرخ | همی ترسم که ایمانم بسوزد | |
دلم بی وصل ته شادی مبیناد | زدرد و محنت آزادی مبیناد | |
خراب آباد دل بی مقدم تو | الهی هرگز آبادی مبیناد | |
الاله کوهسارانم تویی یار | بنوشه جو کنارانم تویی یار | |
الاله کوهساران هفتهای بی | امید روزگارانم تویی یار | |
فلک زار و نزارم کردی آخر | جدا از گلعذارم کردی آخر | |
میان تختهی نرد محبت | شش و پنجی بکارم کردی آخر | |
نمیدانم دلم دیوانهی کیست | کجا آواره و در خانهی کیست | |
نمیدونم دل سر گشتهی مو | اسیر نرگس مستانهی کیست | |
چو آن نخلم که بارش خورده باشند | چو آن ویران که گنجش برده باشند | |
چو آن پیری همی نالم درین دشت | که رودان عزیزش مرده باشند | |
پسندی خوار و زارم تا کی و چند | پریشان روزگارم تا کی و چند | |
ته که باری ز دوشم برنگیری | گری سربار بارم تا کی و چند | |
دلا غافل ز سبحانی چه حاصل | مطیع نفس و شیطانی چه حاصل | |
بود قدر تو افزون از ملایک | تو قدر خود نمیدانی چه حاصل | |
خور از خورشید رویت شرم دارد | مه نو زابرویت آزرم دارد | |
بشهر و کوه و صحرا هر که بینی | زبان دل بذکرت گرم دارد | |
اگر شیری اگر ببری اگر کور | سرانجامت بود جا در ته گور | |
تنت در خاک باشد سفره گستر | بگردش موش و مار و عقرب و مور | |
عزیزا ما گرفتار دو دردیم | یکی عشق و دگر در دهر فردیم | |
نصیب کس مباد این غم که ما راست | جمالت یک نظر نادیده مردیم | |
زدل مهر تو ای مه رفتنی نی | غم عشقت بهر کس گفتنی نی | |
ولیکن شعله مهر و محبت | میان مردمان بنهفتنی نی | |
دلا اصلا نترسی از ره دور | دلا اصلا نترسی از ته گور | |
دلا اصلا نمیترسی که روزی | شوی بنگاه مار و لانهی مور | |
حرامم بی ته بی آلاله و گل | حرامم بی ته بی آواز بلبل | |
حرامم بی اگر بی ته نشینم | کشم در پابی گلبن ساغر مل | |
بسر شوق سر کوی ته دیرم | بدل مهر مه روی ته دیرم | |
بت من کعبهی من قبلهی من | ته ای هر سو نظر سوی ته دیرم | |
خدایا خسته و زارم ازین دل | شو و روزان در آزارم ازین دل | |
مو از دل نالم و دل نالد از مو | زمو بستان که بیزارم ازین دل | |
سر راهت نشینم تا بیایی | در شادی بروی ما گشایی | |
شود روزی بروز مو نشینی | که تا وینی چه سخت بیوفایی | |
شدستم پیرو برنایی نمانده | بتن توش و توانایی نمانده | |
بمو واجی برو آلالهی چین | چرا چینم که بینایی نمانده | |
خدایا دل ز مو بستان بزاری | نمیآید ز مو بیمار داری | |
نمیدونم لب لعلش به خونم | چرا تشنه است با این آبداری | |
بوره ای روی تو باغ بهارم | خیالت مونس شبهای تارم | |
خدا دونه که در دنیای فانی | بغیر عشق ته کاری ندارم | |
بسر غیر ته سودایی ندیرم | بدل جز ته تمنایی ندیرم | |
خدا دونه که در بازار عشقت | بجز جان هیچ کالایی ندیرم |