بابا طاهر (دوبیتیها)/الهی دل بلا بی دل بلا بی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | بابا طاهر (دوبیتیها) (الهی دل بلا بی دل بلا بی) از بابا طاهر |
' |
الهی دل بلا بی دل بلا بی | گنه چشمان کره دل مبتلا بی | |
اگر چشمان نکردی دیده بانی | چه داند دل که خوبان در کجابی | |
بیا سوته دلان گردهم آئیم | سخنها واکریم غم وانماییم | |
ترازو آوریم غمها بسنجیم | هر آن سوته تریم وزنین تر آئیم | |
ته کت نازنده چشمان سرمه سایی | ته کت زیبنده بالا دلربایی | |
ته کت مشکین دو گیسو در قفایی | بمو واجی که سرگردان چرایی | |
جهان بیوفا زندان ما بی | گل غم قسمت دامان ما بی | |
غم یعقوب و محنتهای ایوب | همه گویا نصیب جان ما بی | |
خوش آن ساعت که یار از در آیو | شو هجران و روز غم سر آیو | |
زدل بیرون کنم جانرا بصد شوق | همی واجم که جایش دلبر آیو | |
زشورانگیزی چرخ و فلک بی | که دایم چشم بختم پر نمک بی | |
دمادم دود آهم تا سما بی | پیاپی سیل اشکم تا سمک بی | |
خوشا آنان که با ته همنشینند | همیشه با دل خرم نشینند | |
همین بی رسم عشق و عشقبازی | که گستاخانه آیند و ته بینند | |
هر آنکس با تو قربش بیشتر بی | دلش از درد هجران ریشتر بی | |
اگر یکبار چشمانت بوینم | بجانم صد هزاران نیشتر بی | |
شوان استارگان یکیک شمارم | براهت تا سحر در انتظارم | |
پس از نیمه شوان که ته نیایی | زدیده اشک چون باران ببارم | |
خوشا آنانکه هر از بر ندانند | نه حرفی وانویسند و نه خوانند | |
چو مجنون سر نهند اندر بیابان | ازین گو گل روند آهو چرانند | |
سخن از هر چه واجم واتشان بی | حدیث از بیش و از کم واتشان بی | |
بدریا گر روم گوهر بر آرم | هر آن گوهر که وینم واتشان بی | |
دلی دیرم که بهبودش نمیبو | سخنها میکرم سودش نمیبو | |
ببادش میدهم نش میبرد باد | در آتش مینهم دودش نمیبو | |
خدایا واکیان شم واکیان شم | بدین بیخانمانی واکیان شم | |
همه از در برانند سوته آیم | ته که از در برانی واکیان شم | |
بهار آیو به هر شاخی گلی بی | بهر لاله هزاران بلبلی بی | |
بهر مرزی نیارم پا نهادن | مبو کز مو بتر سوز دلی بی | |
بیا جانا دل پردرد مو بین | سرشک سرخ و روی زرد مو بین | |
غم مهجوری و درد صبوری | همه برجان غم پرورد مو بین | |
ز بوی زلف تو مفتونم ای گل | ز رنگ روی تو دلخونم ای گل | |
من عاشق زعشقت بیقرارم | تو چون لیلی و من مجنونم ای گل | |
بهار آیو به صحرا و در و دشت | جوانی هم بهاری بود و بگذشت | |
سر قبر جوانان لاله رویه | دمی که گلرخان آیند به گلگشت | |
اگر شاهین بچرخ هشتمینه | کند فریاد مرگ اندر کمینه | |
اگر صد سال در دنیا بمانی | در آخر منزلت زیر زمینه | |
دلی دیرم دمی بیغم نمیبو | غمی دیرم که هرگز کم نمیبو | |
خطی دیرم مو از خوبان عالم | که یار بیوفا همدم نمیبو | |
وای ازین دل که نی هرگز بکامم | وای ازین دل که آزارد مدامم | |
وای ازین دل که چون مرغان وحشی | نچیده دانه اندازد بدامم | |
مو که یارم سر یاری ندیره | مو که دردم سبکباری ندیره | |
همه واجن که یارت خواب نازه | چه خوابست اینکه بیداری ندیره | |
نمیدانم که سرگردان چرایم | گهی نالان گهی گریان چرایم | |
همه دردی بدوران یافت درمان | ندانم مو که بیدرمان چرایم | |
دل از دست غمت زیر و زبر بی | بچشمان اشکم از خون جگر بی | |
هران یاری چو مو پرناز دیره | دلش پر غصه جانش پر شرر بی | |
بدنیای دنی کی ماندنی بی | که دامان بر جهان افشاندنی بی | |
همی لا تقنطوا خوانی عزیزا | دلا یا ویلنا هم خواندنی بی | |
از آن روزیکه ما را آفریدی | بغیر از معصیت چیزی ندیدی | |
خداوندا بحق هشت و چارت | ز ما بگذر شتر دیدی ندیدی | |
مو که آشفته حالم چون ننالم | شکسته پر و بالم چون ننالم | |
همه گویند فلانی چند نالی | تو آیی در خیالم چون ننالم | |
بشم واشم که تا یاری گره دل | به بختم گریه و زاری گره دل | |
بگردی و نجوئی یار دیگر | که از جان و دلت یاری گره دل | |
خدایی که مکانش لامکان بی | صفابخش جمال گلرخان بی | |
پدید آرندهی روز و شب و خلق | که بر هر بنده او روزی رسان بی | |
گلش در زیر سنبل سایه پرور | نهال قامتش نخلی است نوبر | |
زعشق آن گل رعنا همه شب | چو بلبل ناله و افغان برآور | |
دل شاد از دل زارش خبر نی | تن سالم زبیمارش خبر نی | |
نه تقصیره که این رسم قدیمه | که آزاد از گرفتارش خبر نی | |
دل ار عشقت نداره مرده اولی | روان بی درد عشق افسرده اولی | |
سحر بلبل زند در گلشن آواز | که گل بی عشق حق پژمرده اولی | |
هزاران لاله و گل در جهان بی | همه زیبا به چشم دیگران بی | |
آلالهی مو به زیبایی درین باغ | سرافراز همه آلالیان بی | |
دل عاشق به پیغامی بسازد | خمار آلوده با جامی بسازد | |
مرا کیفیت چشم تو کافیست | ریاضت کش ببادامی بسازد | |
هر آن باغی که نخلش سر بدر بی | مدامش باغبون خونین جگر بی | |
بباید کندنش از بیخ و از بن | اگر بارش همه لعل و گهر بی | |
ببندم شال و میپوشم قدک را | بنازم گردش چرخ و فلک را | |
بگردم آب دریاها سراسر | بشویم هر دو دست بی نمک را | |
اگر دل دلبر و دلبر کدام است | وگر دلبر دل و دلرا چه نام است | |
دل و دلبر بهم آمیته وینم | ندونم دل که و دلبر کدام است | |
ته دوری از برم دل در برم نیست | هوای دیگری اندر سرم نیست | |
بجان دلبرم کز هر دو عالم | تمنای دگر جز دلبرم نیست | |
شیرمردی بدم دلم چه دونست | اجل قصدم کره و شیر ژیونست | |
ز موشیر ژیان پرهیز میکرد | تنم وا مرگ جنگیدن ندونست | |
نفس شومم بدنیا بهر آن است | که تن از بهر موران پرورانست | |
ندونستم که شرط بندگی چیست | هرزه بورم بمیدان جهانست | |
قضا پیوسته در گوشم بواجه | که این درد دل تو بی علاجه | |
اگر گوهر ببی خواهون نداری | همین این جون تو که بی رواجه | |
لاله کاران دگر لاله مکارید | باغبانان دو دست از گل بدارید | |
اگر عهد گلان این بو که دیدم | بیخ گل بر کنید و خار بکارید | |
شوانم خواب در مرز گلان کرد | گلم واچید و خوابم را زیان کرد | |
باغبان دید که مو گل دوست دیرم | هزاران خار بر گل پاسبان کرد | |
گیج و ویجم که کافر گیج میراد | چنان گیجم که کافر هم موی ناد | |
بر این آئین که مو را جان و دل داد | شمع و پروانه را پرویج میداد | |
دمی بوره بوین حالم ته دلبر | دلم تنگه شبی با مو بسر بر | |
ته گل بر سر زنی ای نو گل مو | به جای گل زنم مو دست بر سر | |
دلم زار و دلم زار و دلم زار | طبیبم آورید دردم کرید چار | |
طبیبم چون بوینه بر موی زار | کره در مون دردم را بناچار | |
مو که سر در بیابانم شو و روز | سرشک از دیده بارانم شو و روز | |
نه تب دیرم نه جایم میکند درد | همیدونم که نالونم شو و روز | |
به این بی آشنایی برکیاشم | به این بی خانمانی برکیاشم | |
همه گر مو برونند واته آیم | ته از در گر برونی برکیاشم | |
مو آن آزردهی بی خانمانم | مو آن محنت نصیب سخت جانم | |
مو آن سرگشته خارم در بیابون | که هر بادی وزد پیشش دوانم | |
بوره سوته دلان با ما بنالیم | زدست یار بی پروا بنالیم | |
بشیم با بلبل شیدا به گلشن | اگر بلبل نناله ما بنالیم | |
بوره روزی که دیدار ته وینم | گل و سنبل به دیدار تو چینم | |
بوره بنشین برم سالان و ماهان | که تا سیرت بوینم نازنینم | |
به عشقت ای دلارا نگروستم | نوید وصل تو تا نشنوستم | |
بدل تخم وفایت کشتم آخر | بجز اندوه و خواری ندروستم | |
خوش آنساعت که دیدار ته وینم | کمند عنبرین تار ته وینم | |
نوینه خرمی هرگز دل مو | مگر آن دم که رخسار ته وینم | |
دلم دور است و احوالش ندونم | کسی خواهد که پیغامش رسونم | |
خداوندا ز مرگم مهلتی ده | که دیداری بدیدارش رسونم | |
بوره یکدم بنالیم و بسوجیم | از آنرویی که هر دو تیره روجیم | |
ته بلبل حاش لله مثل مو نی | نبو جز درد و غم یک عمر روجیم | |
دلم دردین و نالین چه واجم | رخم گردین و خاکین چه واجم | |
بگردیدم به هفتاد و دو ملت | بصد مذهب منادین چه واجم | |
از آن انگشت نمای روزگارم | که دور افتاده از یار و دیارم | |
ندونم قصد جان کردن بناحق | بجز بر سرزدن چاره ندارم | |
از آن دلخسته و سینه فگارم | که گریان در ته سنگ مزارم | |
بواجندم که ته شوری نداری | سرا پا شور دارم شر ندارم | |
بدل درد غمت باقی هنوزم | کسی واقف نبو از درد و سوزم | |
نبو یک بلبل سوته به گلشن | به سوز مو نبو کافر به روزم | |
فلک کی بشنود آه و فغانم | بهر گردش زند آتش بجانم | |
یک عمری بگذرانم با غم و درد | بکام دل نگردد آسمانم | |
نذونی ای فلک که مستمندم | وامو پر بد مکه که دردمندم | |
بیک گردش که میکردی ببینی | چو رشته مو بسامانت ببندم | |
کنون داری نظر گو واکیانم | ز جورت در گدازه استخوانم | |
بکه اندیشهای بیداد پیشه | که آهم تیر بو ناله کمانم | |
ز حال خویشتن مو بیخبر بیم | ندونم در سفر یا در حضر بیم | |
فغان از دست تو ای بیمروت | همین ذونم که عمری دربدر بیم | |
گلستان جای تو ای نازنیننم | مو در گلخن به خاکستر نشینم | |
چه در گلشن چه در گلخن چه صحرا | چو دیده واکرم جز ته نوینم | |
کافرم گر منی آلاله کارم | کافرم گر منی آبش بدارم | |
کافرم گر منی نامش برم نام | دو صد داغ دل از آلاله دارم | |
غم عالم همه کردی ببارم | مگر مو لوک مست سر قطارم | |
مهارم کردی و دادی به ناکس | فزودی هر زمان باری ببارم | |
هزاران ملک دنیا گر بدارم | هزاران ملک عقبی گر بدارم | |
بوره ته دلبرم تا با ته واجم | که بی روی تو آنرا گر بدارم | |
تو خود گفتی که مو ملاح مانم | به آب دیدکان کشتی برانم | |
همی ترسم که کشتی غرق وابو | درین دریای بی پایان بمانم | |
فلک بر هم زدی آخر اساسم | زدی بر خمرهی نیلی لباسم | |
اگر داری برات از قصد جانم | بکن آخر ازین دنیا اساسم | |
مو که مست از می انگور باشم | چرا از نازنینم دور باشم | |
مو که از آتشت گرمی نوینم | چرا از دود محنت کور باشم | |
الهی دشمنت را خسته وینم | به سینه اش خنجری تا دسته وینم | |
سر شو آیم احوالش بپرسم | سحر آیم مزارش بسته وینم | |
دلا خونی دلا خونی دلا خون | همه خونی همه خونی همه خون | |
ز بهر لیلی سیمین عذاری | چو مجنونی چو مجنونی چو مجنون | |
خوشا آنان نه سر دارند نه سامان | نشینن هر دو پا پیچن به دامان | |
شو و روزان صبوری پیش گیرن | بیاد روی دلداران مدامان | |
بعالم کس مبادا چون من آئین | مو آئین کس مبو در دین و آئین | |
هر آنکو حال موش باور نمیبو | مو آئین بی مو آئین بی مو آئین | |
بوره ای دل بوره باری بشیمان | مکه کاری کز آن گردی پشیمان | |
یه دو روزی بناکامی سرآریم | باشه روزی که گل چینیم بدامان | |
دلم از دست ته نالانه نالان | اندرون دلم خون کشته پالان | |
هزاران قول با ما بیش کردی | همه قولان ته بالان بالان | |
ته سر ورزان مو سودای ته ورزان | گریبان بلرزان وا ته لرزان | |
کفن در کردنم صحرای محشر | هران وینان احوال ته پرسان | |
ز یاد خود بیا پروا کریمان | ازو کو التجا وا که بریمان | |
کیه این تاب داره تا مو دارم | نداره تاب این سام نریمان | |
بوره منت بریم ما از کریمان | بکشیم دست از خوان لیمان | |
کریمان دست در خوان کریمی | که بر خوانش نظر دارند کریمان | |
زدست مو کشیدی باز دامان | ز کردارت نبی یک جو پشیمان | |
روم آخر بدامانی زنم دست | که تا از وی رسد کارم بسامان | |
دلم تنگ ندانم صبر کردن | زدلتنگی بوم راضی بمردن | |
ز شرم روی ته مو در حجابم | ندانم عرض حالم واته کردن | |
آنکه بی خان و بی مانه منم من | آنکه بر گشته سامانه منم من | |
آنکه شادمان به انده میکره روز | آنکه روزش چو شامانه منم و من | |
پشیمانم پشیمانم پشیمان | کاروانی بوینم تا بشیمان | |
کهن دنیا بهیچ کسی نمانده | به هرزه کوله باری میکشیمان | |
مو آن اسپید بازم سینه سوهان | چراگاه مو بی سر بشن کوهان | |
همه تیغی به سوهان میکرن تیز | مو آن تیغم که یزدان کرده سوهان | |
برندم همچو یوسف گر بزندان | ویا نالم زغم چون مستمندان | |
اگر صد باغبان خصمی نماید | مدام آیم بگلزار تو خندان | |
نوای ناله غم اندوته دونو | عیار قلب خالص بوته دونو | |
بوره سوته دلان واهم بنالیم | که قدر سوته دل دلسوته دونو | |
سری دارم که سامانش نمیبو | غمی دارم که پایانش نمیبو | |
اگر باور نداری سوی من آی | بوین دردی که درمانش نمیبو | |
به والله که جانانم تویی تو | بسلطان عرب جانم تویی تو | |
نمیدونم که چونم یا که چندم | همی دونم که درمانم تویی تو | |
بهارم بی خزان ای گلبن مو | چه غم کنده ببو بیخ و بن مو | |
برس ای سوته دل یکدم به دردم | ته ای امروز دل تازه کن مو | |
نیا مطلق بکارم این دل مو | بجز خونابه اش نه حاصل مو | |
داره در موسم گل جوش سودا | چه پروایی کره اینجا دل مو | |
وای از روزی که قاضیمان خدا بو | سر پل صراطم ماجرا بو | |
بنوبت بگذرند پیر و جوانان | وای از آندم که نوبت زان ما بو | |
چو مو یک سوته دل پروانهای نه | بعالم همچو مو دیوانهای نه | |
همه مارون و مورون لانه دیرن | من دیوانه را ویرانهایی نه | |
مو را ای دلبر مو با ته کاره | وگرنه در جهان بسیار یاره | |
کجا پروای چون مو سوته دیری | چو مو بلبل به گلزارت هزاره | |
درین بوم و برانم پرورش نه | شوانم جا و روزانم خورش نه | |
سری دیرم که مغزی اندرو نه | تنی دیرم که پروای سرش نه | |
مو را درد دلم خو کرده واته | ندونی درد دل ای بیوفا ته | |
بوره مو سوته دل واته سپارم | ته ذونی با دل و دل ذونه با ته | |
بدنیا مو نوینم کام بی ته | بدس هرگز نگیرم جام بی ته | |
بلرزم روز و شو چون بید مجنون | ندارم یک نفس آرام بی ته | |
سحرگاهان فغان بلبلانه | بیاد روی پر نور گلانه | |
ز آه مو فلک آخر خدرکه | اثر در نالهی سوته دلانه | |
بدنیا مثل مو دل سوتهای نه | بدرد سوز غم اندوتهای نه | |
چسان بندم ره سیل دو دیده | که این زخم دلم لو سوتهای نه | |
دل مو دایم اندر ماتم ته | بدل پیوسته بیدرد و غم ته | |
چه پرسی که چرا قدت ببوخم | خم قدم از آن پیچ و خم ته | |
زغم جان در تنم در گیر و داره | سرم در رهن تیغ آبداره | |
ندارم اختیاری از چه جوشش | دل مو تاب این سودا نداره | |
به کس درد دل مو واتنی نه | که سنگ از آسمون انداتنی نه | |
بمو واجن که ترک یار خود که | کسیس یارم که ترکش واتنی نه | |
دل مو غیرته دلبر نگیره | بجای جوهری جوهر نگیره | |
دل مو سوته و مهر ته آذر | نبی ناسوته آذر در نگیره | |
نذونم لوت و عریانم که کرده | خودم جلاد و بیجونم که کرده | |
بده خنجر که تا سینه کنم چاک | ببینم عشق بر جونم چه کرده | |
دو چشمم را ته خون پالا کنی ته | کلاه عقلم از سر وا کنی ته | |
اگر لیلی بپرسه حال مجنون | نظر او را سوی صحرا کنی ته | |
مو را نه فکر سودایی نه سودی | نه در دل فکر بهبودی نه بودی | |
نخواهم جو کنار و چشمه سارون | که هر چشمم هزارون زنده رودی | |
شوم از شام یلدا تیرهتر بی | درد دلم ز بودردا بتر بی | |
همه دردا رسن آخر بدرمون | درمان درد ما خود بی اثر بی | |
پی مرگ نکویان گل نرویی | دگر رویی نه رنگش بی نه بویی | |
ز خود رو هیچ حاصل برنخیزد | بجز بدنامی و بیآبرویی | |
به جز این مو ندارم آرزویی | که باشد همدم مو لالهرویی | |
اگر درد دلم واجم به کوهان | دگر در کوهساران گل نرویی | |
دل بی عشق را افسردن اولی | هر که دردی نداره مردن اولی | |
تنی که نیست ثابت در ره عشق | ذره ذره به آتش سوتن اولی | |
من دل سوته را لایق ندونی | که در دیوان عشاقت بخونی | |
هزارون بارم از خونی ببو کم | ز تو زیرا که بحر بیکرونی | |
یقینم حاصله که هرزه گردی | ازین گردش که داری برنگردی | |
بروی مو ببستی هر رهی را | بدین عادت که داری کی ته مردی | |
نپنداری که زندان خوشترم بی | سرم بو گوی میدان خوشترم بی | |
چو گلخن تار و تاریکه به چشمم | گلستان بی ته زندان خوشترم بی | |
ز بیداد فلک یارون امان بی | امان جستن روز آخرزمان بی | |
اگر پاره کرم یخه بجا بو | که وامو آسمان پرسرگران بی | |
در اشکم بدامان ریته اولی | خون دلم ز چشمان ریته اولی | |
بکس حرفی ز جورت وانواجم | که حرف جور پنهان ریته اولی | |
دل تو کی ز حالم با خبر بی | کجا رحمت باین خونین جگر بی | |
تو که خونین جگر هرگز نبودی | کی از خونین جگرها با خبر بی | |
بسوی باغ و بستان لاله وابی | همه موها مثال ژاله وا بی | |
وگر سوی خراسان کاروان را | رهانم مو سوی بنگاله وا بی | |
غم اندر سینهی مو خانه دیری | چو ویرانه که بوم آشانه دیری | |
فلک اندر دل مسکین مو نه | ازین غم هرچه در انبانه دیری | |
هر آن کالوند دامان مو نشانی | دامان از هر دو عالم در کشانی | |
اشک خونین پاشم از راه الوند | تا که دلبر بپایش برفشانی | |
ز دل بیرون نبجتم ناله نایی | ز مژگان تر مو ژاله نایی | |
شوی نایه که مو خوابت بوینم | به بخت مو به چشم لاله نایی | |
چه واجم هر چه واجم واتهشان بی | سخن از بیش و از کم واتهشان بی | |
بدریا مو شدم گوهر برآرم | هر آن گوهر که دیدم واتهشان بی | |
دلم بلبل صفت حیران گل بی | درونم چون درخت پی بگل بی | |
خونابه بار دیرم ارغوان وار | درخت نهله بارش خون دل بی |