دیوان فخر شیرازی/سنگ جفــا

گوهر حکمت

سنگ جفـــا از فخر شیرازی

باران اشک

دیوان فخر شیرازی

ســـاقی آن جـام که جمشیــد نمیداد ز دست		پشــــت بــازو بــــزد آن رنـــد خــــرابــاتی مست
ای بســـا دست که بوسیــد بمــا تا برسیــد		مـا نبـــوئیم گــــلی را که رود دســــت به دست
خوش عروسیست جهان با زر و زیور لیکن		ننشــســتیم بــه یـــاری کـــه بـــه اغیـــار نشست
چـــرخ اگر ســـاغر ما میشکنــد معذور است		کـــاو ز پیمــــانـــۀ پیمـــان شــــکنی باشــد مست
نــه همیـــن سنگ جفـــا جانب مـــا میفکنـــد		کــه بســـا ســــاعد و ســـر پنجـۀ ساغر بشکست
تــو مپنـــدار که بـد مستــی او امروزســـت		کـــه زد این عربده جو بر صف رندان ز الست
ســاقیا می ده و از ســر ببر اندیشۀ پست		تا کــه در ســـاغر و پیمــانه و خم دردی هست
من کجــا کعبــه کجا مسجــد و محـراب کجا		پای خـــم شــــد ز ازل جـــای مـن بـاده پـرست
فخر تا با تو نشست از سر عالم برخاست		بتو پیوست و ز هر چیز که آن غیر تو رست

***