دیوان بیدل شیرازی/آخر نفس
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
رخ بی پرده | آخر نفس از بیدل شیرازی |
خیال دوست |
دیوان بیدل شیرازی |
آنرا که نه عشق دلبرانش | از زمرۀ آدمی مخوانش | |
حاشا که دلست سنگ خاراست | آن دل که نه مهر دلستانش | |
بی دوست اگر بمیرد اولی است | چون نیست تمتعی ز جانش | |
آنرا که بتی است اندر آغوش | نبود سر باغ و بوستانش | |
آن موی میان که همچو موئی | گردیده ام از غم میانش | |
دی رفت و ز خیل عشقبازان | اندر پس و پشت کاروانش | |
پای وی و دیدۀ عزیزان | فرق من و خاک آستانش | |
ابروی وی و سجدۀ ما | بر قبلۀ طاق ابروانش | |
آخر نفس ایمنی نجستم | از فتنۀ آخرالزمانش | |
بر روی وی آنکه دیده بگشاد | خار است به چشم دشمنانش | |
بر لعل لبش هرآنکه ره جست | چون خضر حیات جاودانش | |
تنگ است ز بس نه جای حرفست | چون وصف کنم بر او دهانش | |
بیدل ز جفای دشمنان مرد | میباد بقای دوستانش |
***