نظامی (خسرو و شیرین)/شباهنگام کاین عنقای فرتوت
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | نظامی (خسرو و شیرین) (شباهنگام کاین عنقای فرتوت) از نظامی |
' |
شباهنگام کاین عنقای فرتوت | شکم پر کرد ازین یک دانه یاقوت | |
به دشت انجرک آرام کردند | بنوشانوش میدر جام کردند | |
در آن صحرا فرو خفتند سرمست | ریاحین زیر پای و باده بر دست | |
چو روز از دامن شب سر برآورد | زمانه تاج زرین بر سر آورد | |
بر آن پیروزه تخت آن تاجداران | رها کردند می بر جرعه خواران | |
وز آنجا تا در دیر پری سوز | پریدند آن پریرویان به یک روز | |
در آن مینوی میناگون چمیدند | فلک را رشته در مینا کشیدند | |
بساطی سبز چون جان خردمند | هوائی معتدل چون مهر فرزند | |
نسیمی خوشتر از باد بهشتی | زمین را در به دریا گل به کشتی | |
شقایق سنگ را بتخانه کرده | صبا جعد چمن را شانه کرده | |
مسلسل گشته بر گلهای حمری | نوای بلبل و آواز قمری | |
پرنده مرغکان گستاخ گستاخ | شمایل بر شمایل شاخ بر شاخ | |
بهر گوشه دو مرغک گوش بر گوش | زده بر گل صلای نوش بر نوش | |
بدان گلشن رسید آن نقش پرداز | همان نقش نخستین کرد آغاز | |
پری پیکر چو دید آن سبزه خوش | به می بنشست با جمعی پریوش | |
دگر ره دید چشم مهربانش | در آن صورت که بود آرام جانش | |
شگفتی ماند از آن نیرنگ سازی | گذشت اندیشه کارش ز بازی | |
دل سرگشته را دنبال برداشت | به پای خود شد آن تمثال برداشت | |
در آن آیینه دید از خود نشانی | چو خود را یافت بیخود شد زمانی | |
چنان شد در سخن ناساز گفتن | کزان گفتن نشاید باز گفتن | |
لعاب عنکبوتان مگس گیر | همائی را نگر چون کرد نخجیر | |
در آن چشمه که دیوان خانه کردند | پری را بین که چون دیوانه کردند | |
به چاره هر کجا تدبیر سازند | نه مردم دیو را نخجیر سازند | |
چو آن گل برگ رویان بر سر خاک | گل صد برگ را دیدند غمناک | |
بدانستند کان کار پری نیست | عجب کاریست کاری سرسری نیست | |
از آن پیشه پشیمانی گرفتند | بر آن صورت ثناخوانی گرفتند | |
که سر بازی کنیم و جان فشانیم | مگر کاحوال صورت باز دانیم | |
چو شیرین دید که ایشان راستگویند | به چاره راست کردن چاره جویند | |
به یاری خواستن بنمود زاری | که یاران را ز یارانست یاری | |
ترا از یار نگریزد بهر کار | خدای است آنکه بی مثل است و بی یار | |
بسا کارا که از یاری برآید | به باید یار تا کاری برآید | |
بدان بت پیکران گفت آن دلارام | کز این پیکر شدم بیصبر و آرام | |
بیا تا این حدیث از کس نپوشیم | بدین تمثال نوشین باده نوشیم | |
دگر باره نشاط آغاز کردند | میآوردند و عشرت ساز کردند | |
پیاپی شد غزلهای فراقی | بر آمد بانک نوشا نوش ساقی | |
بت شیرین نبید تلخ در دست | از آن تلخی و شیرینی جهان مست | |
بهر نوبت که میبر لب نهادی | زمین را پیش صورت بوسه دادی | |
چو مستی عاشقی را تنگتر کرد | صبوری در زمان آهنگ در کرد | |
یکی را زان بتان بنشاند در راه | که هر کس را که بینی بر گذرگاه | |
نظر کن تا درین سامان چو پوید | وزین صورت به پرسش تا چه گوید | |
بسی پرسیده شد پنهان و پیدا | نمیشد سر آن صورت هویدا | |
تن شیرین گرفت از رنج سستی | کز آن صورت ندادش کس درستی | |
در آن اندوه میپیچید چون مار | فشاند از جزعها لولوی شهوار |