دیوان شمس/بدار دست ز ریشم که بادهای خوردم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (بدار دست ز ریشم که بادهای خوردم) از مولوی |
' |
بدار دست ز ریشم که بادهای خوردم | ز بیخودی سر و ریش و سبال گم کردم | |
ز پیشگاه و ز درگاه نیستم آگاه | به پیشگاه خرابات روی آوردم | |
خرد که گرد برآورد از تک دریا | هزار سال دود درنیابد او گردم | |
فراختر ز فلک گشت سینه تنگم | لطیفتر ز قمر گشت چهره زردم | |
دکان جمله طبیبان خراب خواهم کرد | که من سعادت بیمار و داروی دردم | |
شرابخانه عالم شدهست سینه من | هزار رحمت بر سینه جوامردم | |
هزار حمد و ثنا مر خدای عالم را | که دنگ عشقم و از ننگ خویشتن فردم | |
چو خاک شاه شدم ارغوان ز من رویید | چو مات شاه شدم جمله لعب را بردم | |
چو دانهای که بمیرد هزار خوشه شود | شدم به فضل خدا صد هزار چون مردم | |
منم بهشت خدا لیک نام من عشق است | که از فشار رهد هر دلی کش افشردم | |
رهد ز تیر فلک وز سنان مریخش | هر آن مرید که او را به عشق پروردم | |
چو آفتاب سعادت رسید سوی حمل | دو صد تموز بجوشید از دی سردم | |
خموش باش که گر نی ز خوف فتنه بدی | هزار پرده دریدی زبان من هر دم |