حافظ (غزلیات)/ای که در کوی خرابات مقامی داری
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | حافظ (غزلیات) (ای که در کوی خرابات مقامی داری) از حافظ |
' |
ای که در کوی خرابات مقامی داری | جم وقت خودی ار دست به جامی داری | |
ای که با زلف و رخ یار گذاری شب و روز | فرصتت باد که خوش صبحی و شامی داری | |
ای صبا سوختگان بر سر ره منتظرند | گر از آن یار سفرکرده پیامی داری | |
خال سرسبز تو خوش دانه عیشیست ولی | بر کنار چمنش وه که چه دامی داری | |
بوی جان از لب خندان قدح میشنوم | بشنو ای خواجه اگر زان که مشامی داری | |
چون به هنگام وفا هیچ ثباتیت نبود | میکنم شکر که بر جور دوامی داری | |
نام نیک ار طلبد از تو غریبی چه شود | تویی امروز در این شهر که نامی داری | |
بس دعای سحرت مونس جان خواهد بود | تو که چون حافظ شبخیز غلامی داری |