گارد جاویدان شاهنشاهی

پس از رویداد شوم سوءقصد به جان اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر در روز ۲۱ فروردین ماه ۱۳۴۴ که دو تن از گارد نگهبان شاهنشاه ایران استوار باباییان و استوار آیت‌الله لشکری آماج رگبار مسلسل تروریست اسلامی رضا شمس‌آبادی شدند و در سرسرای کاخ مرمر جان باختند، دوباره نام "گُردان جاویدان" را بر سینه تاریخ ایران به درخشش درآورد و یاد از خودگذشتگی‌های افسانه‌ای جانبازان میهن را در درازای تاریخ کهن ایران زنده کرد.

گارد جاویدان

گارد جاویدان یکی از یکان‌های گارد شاهنشاهی ایران است که از سال ۱۳۲۸ بنیاد شده است. بهترین و ورزیده ترین سربازان و تیراندازان ایرانی که در همه مسابقه‌ها برنده شده‌اند، برای گارد جاویدان برگزیده می‌شوند. روش گزینش بسیار جالب است و سه گام باید برداشته شود:

• - گام نخست تندرستی و نیروی ذهنی: زیرا یک هموند گارد جاویدان می‌بایستی که آمادگی اندیشه داشته باشد که بتواند با شتاب رویدادی را بررسی و تصمیم گیری کند و واکنش نشان دهد. هموند گارد جاویدان می‌باید از آگاهی بسیار برخوردار باشد و توان گذراندن دوره‌های آموزشی را داشته باشد.

• گام دوم تندرستی و نیروی بدنی: در درازای این دوره‌ها هموند گارد جاویدان باید در آزمایش‌های تندرستی بدنی فوق‌العاده سربلند بیرون بیاید تا بتواند تمرین‌های گوناگون بدنی چون مبارزه‌های تن به تن، جودو و کماندو را بگذراند.

• گام سوم زبردستی در تیراندازی: هموند برگزیده برای گارد جاویدان می‌بایستی بتواند به هدف‌های جنبنده و یا ایستا چه در تاریکی و چه در روشنایی با هر دو دست راست و یا چپ تیراندازی کند.

گردان جاویدان دارای یکان ویژه‌ای است که نگاهبانی از جان اعلیحضرت همایونی و خاندان شاهنشاهی ایران را به گردن دارد و کسانی که در این یکان خدمت می‌کنند به مامور مراقبت مخصوص نامیده می‌شود. گردان جاویدان از بهترین درجه‌داران گارد شاهنشاهی که پیشینه خدمتی درخشانی داشته باشند برگزیده می‌شوند. در این یکان پیر و جوان خدمت می‌کنند و سن آنان از ۲۷ ساله تا ۴۶ ساله می‌باشد، و باور بر این است که هر چه بیشتر گردان جاویدان کار کند پخته‌تر و ورزیده‌تر می‌شود. گردان جاویدان ساعت کار ویژه‌ای ندارند. شاید روزهای پیوسته به آنان نیاز باشد زیرا نگاهبانی جان شاهنشاه در تهران و دیگر شهرهای ایران و جاهای دور دست به گردن آنان است. هموندان "مراقبت مخصوص" همواره با پوشاک معمولی بر تن دارند ولی گارد شاهنشاهی با "واکسال" زرد رنگ از دیگر افسران ارتش شاهنشاهی بازشناخته می‌شوند.

سربازان گارد هنگام انجام وظیفه از کاشکول آبی رنگی برای آرایه بکار می‌برند.

پیشینه گردان جاویدان

گردان جاویدان از زمان شاهنشاهی هخامنشی در ایران بنیاد نهاده شد. داریوش بزرگ نخستین شاهنشاهی بود که سپاه ایران را سامان داد و آراست. از آنجا که ارتش ایران پیش از داریوش بزرگ به فرم چریک اداره می‌شد، وی به بنیاد سپاه جاودان پرداخت که شماره این سپاه به ده هزار تن می‌رسید. نیروی برانگیزاننده این سپاه بی همانند بود و می‌توانست بی‌درنگ پس از رسیدن فرمان، روانه شود و دشمن را در جای خود سرکوب نماید. این سپاه از پارسیان و مادها برپا می‌شد و دیگر قوم‌ها را میان خود نمی‌پذیرفتند و گل سرسبد ارتش گارد شاهنشاهی ایران بود که دربرگیرنده ۲۰۰۰ سوار و پیاده بود و کارشناسان پاسبانی شاهنشاه ایران بودند.

در هر شهر پادگانی بود که در ارگ آن شهر جای داشت و "کوتوال" این دژها را "آرگه‌پت" می‌گفتند شمار این پادگان‌ها بسته به چگونگی آن استان یا آن سرزمین بود. پس از گذشت زمان امور لشکری به دست والیان افتاد. هنگام جنگ از ایالات و ولایات سپاه پیاده و سواره می‌خواستند، دشواری این بود که ساز و برگ آنان گوناگون بود و در میان ابزار جنگی که به کار می‌بردند: تیر و کمان، شمشیر، زوبین، خنجر، سرنیزه فاخن، کارد، سپر، کلاه خود، زره چرمی و آهنی دیده می‌شد. اسب و فیل و شتر هر سه در کارزار نیز به کار گرفته می‌شدند.

در دوره سلوکی‌ها، سپاه سلوکی از سپاهیان مزدور چریک و بومی در هم آمیخته می‌شد. سپاهیان بومی را از مردمی که پیرو سلوکی‌ها بودند می‌گرفتند و چنین پیداست که سلوکی‌ها جز پادگان انتاکیه سپاه همیشگی نداشتند.

ایرانیان در زمان شاهنشاهی پارتیان سنت‌های باستانی خود را نگاهداشت ولی اشکانیان دارای سپاه به سامانی نبودند. هر فئودال بزرگ دارای سپاه ویژه خود بود. سپاه زمان ساسانیان از سواره نظام زره پوش که نیک مردان نژاده ایرانی در آن خدمت می‌کردند و سواره نظام سبک اسلحه یا کمانداران ایرانی آماده رزم بود. تا زمان خسرو انوشیروان سپاه ایران در زیر فرماندهی یک سردار بزرگ به نام "ایران سپاهبند" بود و این پُست همواره به یکی از خاندان شاهنشاهی داده می‌شد. خسرو انوشیروان این فرماندهی را از میان برداشت و فرماندهی سپاه را به چهار سپاه بند که مامور شمال و جنوب و خاور و باختر بودند واگذار کرد. رییس نگهبانان شاهنشاهی را "پشتیک بان سالار" می‌گفتند. دسته‌های پایگان "پیاده نظامی به فرماندهی ایرخودپایگان" سالار در زیر در هر شهری