پیام اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر در شانزدهمین سالروز صدور اعلامیه جهانی حقوق بشر ۱۹ آذر ماه ۱۳۴۳
نسخهٔ تاریخ ۲۰ آوریل ۲۰۱۵، ساعت ۱۷:۴۴ توسط Bellavista (گفتگو | مشارکتها) (added Category:حقوق بشر using HotCat)
اعلیحضرت محمدرضا شاه پهلوی آریامهر | درگاه اعلیحضرت محمدرضا شاه پهلوی آریامهر | انقلاب شاه و مردم |
پیام اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر در شانزدهمین سالروز صدور اعلامیه جهانی حقوق بشر ۱۹ آذر ماه ۱۳۴۳
- به مناسبت شانزدهمین سال صدور اعلامیه جهانی حقوق بشر مراتب خوشوقتی خویش را از این بابت و پشتیبانی کامل ملت ایران را از مفاد این اعلامیه اظهار میداریم.
- صدور اعلامیه جهانی حقوق بشر در نخستین سالهای پس از جنگ جهانی دوم بهترین نماینده این حقیقت بود که جامعه امروز بشری به ارزش حیثیت انسانی و لزوم رفع تبعیضها و بیعدالتیهایی که در این باره در گذشته وجود داشت پی برده و متوجه شده است که دنیای آینده جز بر اساس احترام به حقوق و شخصیت هر فرد بشری از هر جنس و ملت و نژاد که باشد قابل پیریزی نیست.
- ملت ایران در پیشگاه تاریخ مفتخر است که از دیرباز با این حقیقت آشنا بوده و نه تنها با تعلیمات و مواعظ متفکرین و فلاسفه و شعرا و حکمای خود در ترویج جهانی این اصول کوشیده، بلکه عملاً نیز از طریق اصول کشورداری جوانمردانهای که مورخین غرب بیش از خود ما توصیف کردهاند و حتی در کتب آسمانی نیز از آن سخن رفته است وفاداری ملت ایران را به اصل حقوق بشری به اثبات رسانیده است.
- در دوران معاصر به پیروی از همین سُنّت دیرینه اخلاقی و معنوی ایرانی و بر اساس دفاع از عالیترین مظاهر حقوق بشری، انقلاب اجتماعی ششم بهمن ۱۳۴۱ در ایران صورت گرفت که در نتیجه آن تودههای عظیم محرومین در کشور ما از حقوق و حیثیت انسانی برخوردار شدند.
- و باز به پیروی از همین احترام عمیق به حقوق بشری بود که ملت ایران در چند ماه اخیر رهبری معنوی یک نهضت وسیع و جهانی مبارزه با بیسوادی را به منظور برخوردار کردن بیش از یکهزار میلیون نفر از افراد محروم جامعه بشری از این حیثیت و حقوق انسانی در دست گرفت. اکنون که یکبار دیگر در سراسر جهان سالروز صدور اعلامیه حقوق بشری مورد تجلیل قرار میگیرد، ما از صمیم قلب مفاد این اعلامیه تاریخی را تأیید میکنیم و آرزومندیم که روز بروز بیشتر این اصول را جایگزین تبعیضات و بیدادگریها و محرومیتهایی ببینیم که دیگر در دنیای آینده و در خانواده بزرگ بشری حقّاً جایی برای بقای آنها باقی نمانده است.