پروین اعتصامی (قصائد)/نخواست هیچ خردمند وام از ایام
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | پروین اعتصامی (قصائد) (نخواست هیچ خردمند وام از ایام) از پروین اعتصامی |
' |
نخواست هیچ خردمند وام از ایام | که با دسیسه و آشوب باز خواهد وام | |
بچشم عقل درین رهگذر تیره ببین | که گستراند قضا و قدر براه تو دام | |
هزار بار بلغزاندت بهر قدمی | که سخت خام فریبست روزگار و تو خام | |
اگر حکایت بهرام گور میپرسی | شکار گور شد ای دوست عاقبت بهرام | |
ز غم مباش غمین و مشو ز شادی شاد | که شادی و غم گیتی نمیکنند دوام | |
ز تخم تلخ نخورد است کس بر شیرین | ز شاخ بید نچید است هیچکس بادام | |
از آن سبب نشدی همعنان هشیاران | که بیهشانه سپردی بدست نفس زمام | |
تو آرمیدی و این زاغ میوه برد همی | تو اوفتادی و این کاروان گذشت مدام | |
چو پای هست، چرا باز ماندهای از راه | چو نور هست، چرا گشتهای قرین ضلام | |
تو برج و باروی ملک وجود محکم کن | بهل که دیو بد آئین ترا دهد دشنام | |
ترا که خانهی دل خلوت خدا بود است | چرا بمعبد شیطان کنی سجود و قیام | |
جفای گیتی و کجگردی سپهر بلند | اگر چه توسنی، آخر ترا نماید رام | |
بحرص و آز مبر فرصت عزیز بسر | بجهل و عجب مکن عمر بی بدیل تمام | |
زمان رنج شد، ای کرده سالها راحت | دم رحیل شد، ای جسته عمرها آرام | |
بمقصدی نرسی تا رهی نپیمائی | مدار بیم ازین اسب بی فسار و لگام | |
هر آن فروغ که از جسم تیره میطلبی | ز جان طلب که بارواح زندهاند اجسام | |
مگوی هر که کهن جامه شد ز علم تهیست | که خاص نیز بسی هست در میان عوام | |
به نیک جامه چو بیدانشی مناز که خلق | ترا، نه جامهی نیک ترا، کنند اکرام | |
چو گرگ حیلهگر اندر لباس چوپان شد | شبان بگوی که تا چشم پوشد از اغنام | |
چو وقت کار شود، باش چابک اندر کار | چو نوبت سخن آید، ستوده گوی کلام | |
ز جام علم می صاف زیرکان خوردند | هر آنکه خامش بنشست گشت درد آشام | |
بشوق گنج یکی تیشه بر زمین نزدیم | همی بخیره به ویرانه ساختیم مقام | |
اگر بلند تباری، چه جوئی از پستی | اگر خدای پرستی، چه خواهی از اصنام | |
کدام تشنه بنوشید از سبوی تو آب | کدام گرسنه در سفرهی تو خورد طعام | |
چگونه راهنمائی، که خود گمی از راه | چگونه حاکم شرعی، که فارغی ز احکام | |
بسی است پرتگه اندر ره هوی، پروین | مپوی جز ره پرهیز و باش نیک انجام |