وحشی بافقی (غزلیات)/دلی کز عشق گردد گرم، افسردن نمیداند
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | وحشی بافقی (غزلیات) (دلی کز عشق گردد گرم، افسردن نمیداند) از وحشی بافقی |
' |
دلی کز عشق گردد گرم، افسردن نمیداند | چراغی را که این آتش بود مردن نمیداند | |
دلی دارم که هر چندش بیازاری نیازارد | نه دل سنگست پنداری که آزردن نمیداند | |
خسک در زیر پا دارد مقیم کوی مشتاقی | عجب نبود که پای صبر افشردن نمیداند | |
عنان کمتر کش اینجا چون رسی کز ما وفاکیشان | کسی دست تظلم بر عنان بردن نمیداند | |
میی در کاسه دارم مایهی سد گونه بد مستی | هنوز او مستی خون جگر خوردن نمیداند | |
بخند، ای گل کز آب چشم وحشی پرورش داری | که هر گل کو به بار آورد پژمردن نمیداند |