وحشی بافقی (غزلیات)/ای مرغ سحر حسرت بستان که داری
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | وحشی بافقی (غزلیات) (ای مرغ سحر حسرت بستان که داری) از وحشی بافقی |
' |
ای مرغ سحر حسرت بستان که داری | این ناله به اندازهی حرمان که داری | |
ای خشک لب بادیه این سوز جگر تاب | در آرزوی چشمهی حیوان که داری | |
ای پای طلب اینهمه خون بسته جراحت | از زخم مغیلان بیابان که داری | |
پژمرده شد ای زرد گیا برگ امیدت | امید نم از چشمهی حیوان که داری | |
ای شعلهی افروخته این جان پر آتش | تیز از اثر جنبش دامان که داری | |
ما خود همه دانند که از تیر که نالیم | این ناله تو از تیزی مژگان که داری | |
وحشی سخنان تو عجب سینه گداز است | این گرمی طبع از تف پنهان که داری |