هاتف اصفهانی (غزلیات)/ای باده ز خون من به جامت

'

هاتف اصفهانی (غزلیات) (ای باده ز خون من به جامت) از هاتف اصفهانی

'

ای باده ز خون من به جامت این می به قدح بود مدامت خونم چو می ار کشی حلالت می بی من اگر خوری حرامت مرغان حرم در آشیان‌ها در آرزوی شکنج دامت بالای بلند خوش خرامان افتاده‌ی شیوه‌ی خرامت ماه فلکش ز چشم افتاد دید آنکه چو مه به طرف بامت نالم که برد بر تو نامم آن کس که ز من شنید نامت هر کس به غلامی تو نازد هاتف به غلامی غلامت