تفاوت میان نسخههای «نظامی (مخزن الاسرار)/ای شده خشنود به یکبارگی»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(ورود خودکار مقاله) |
|||
خط ۷: | خط ۷: | ||
| یادداشت = | | یادداشت = | ||
}} | }} | ||
+ | {{شعر}} | ||
{{ب|ای شده خشنود به یکبارگی|چون خر و گاوی به علفخوارگی}} | {{ب|ای شده خشنود به یکبارگی|چون خر و گاوی به علفخوارگی}} | ||
{{ب|فارغ ازین مرکز خورشید گرد|غافل از این دایره لاجورد}} | {{ب|فارغ ازین مرکز خورشید گرد|غافل از این دایره لاجورد}} |
نسخهٔ کنونی تا ۲ فوریهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۱:۳۹
' | نظامی (مخزن الاسرار) (ای شده خشنود به یکبارگی) از نظامی |
' |
ای شده خشنود به یکبارگی | چون خر و گاوی به علفخوارگی | |
فارغ ازین مرکز خورشید گرد | غافل از این دایره لاجورد | |
از پی صاحب خبرانست کار | بیخبرانرا چه غم از روزگار | |
بر سر کار آی چرا خفتهای | کار چنان کن که پذیرفتهای | |
مست چه خسبی که کمین کردهاند | کارشناسان نه چنین کردهاند | |
برنگر این پشته غم پیش بین | درنگر و عاجزی خویش بین | |
عقل تو پیریست فراموش کار | تا ز تو یاد آرد یادش بیار | |
گر شرف عقل نبودی ترا | نام که بردی که ستودی ترا | |
عقل مسیحاست ازو سر مکش | گرنه خری خر به وحل درمکش | |
یا بره عقل برو نور گیر | یا ز درش دامن خود دور گیر | |
مست مکن عقل ادب ساز را | طعمه گنجشک مکن باز را | |
می که حلال آمده در هر مقام | دشمنی عقل تو کردش حرام | |
می که بود کاب تو در جام اوست | عقل شد آن چشمه که جان نام اوست | |
گرچه می اندوه جهان را برد | آن مخور ای خواجه که آنرا برد | |
می نمکی دان جگر آمیخته | بر جگر بی نمکان ریخته | |
گر خبرت باید چیزی مخور | کز همه چیزیت کند بیخبر | |
بیخبر آن مرد که چیزی چشید | کش قلم بیخری درکشید | |
میل کش چشم خیالات شو | کند نه پای خرابات شو | |
ای چو الف عاشق بالای خویش | الف تو با وحشت سودای خویش | |
گر الفی مرغ پر افکنده باش | ورنه چو بی حرف سرافکنده باش | |
چوف الف آراسته مجلسی | هیچ نداری چو الف مفلسی | |
خار نهای کاوج گرائی کنی | به که چو گل بی سر و پائی کنی | |
طفل نهای پای به بازی مکش | عمر نهای سر به درازی مکش | |
روز به آخر شد و خورشید دور | سایه شود بیش چو کم گشت نور | |
روز شنیدم چو به پایان شود | سایه هر چیز دو چندان شود | |
سایه پرستی چه کنی همچو باغ | سایه شکن باش چو نور چراغ | |
گر تو ز خود سایه توانی پرید | عیب تو چون سایه شود ناپدید | |
سایه نشینی نه فن هر کسست | سایه نشین چشمه حیوان بسست | |
ای زبر و زیر سر و پای تو | زیر و زبرتر ز فلک رای تو | |
صبح بدان میدهدت طشت زر | تا تو ز خود دست بشوئی مگر | |
چونکه درین طشت شوی جامی شوی | آب ز سرچشمه خورشید جوی | |
قرصه خورشید که صابون تست | شوخگن از جامه پر خون تست | |
از بس آتش که طبیعت فشاند | در جگر عمر تو آبی نماند | |
گر تنت از چرک غرض پاک نیست | زرنه همه سرخ بود باک نیست | |
گر سخن از پاکی عنصر شود | معده دوزخ ز کجا پر شود | |
گرچه ترازو شدهای راست کار | راستی دل به ترازو گمار | |
هر جو و هر حبه که بازوی تو | کم کند از کیل و ترازوی تو | |
هست یکایک همه بر جای خویش | روز پسین جمله بیارند پیش | |
با تو نمایند نهانیت را | کم دهی و بیش ستانیت را | |
خود مکن این تیغ ترازو روان | گرنه فزون میده و کم میستان | |
گل ز کژی خار در آغوش یافت | نیشکر از راستی آن نوش تافت | |
راستی آنجا که علم برزند | یاری حق دست به هم بر زند | |
از کجی افتی به کم و کاستی | از همه غم رستی اگر راستی | |
زاتش تنها نه که از گرم و سرد | راستی مرد بود درع مرد |