تفاوت میان نسخههای «ناصر خسرو (قصاید)/به چه ماند جهان مگر به سراب»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز (ربات: بهبود نامها و علایم) |
|||
خط ۷: | خط ۷: | ||
| یادداشت = | | یادداشت = | ||
}} | }} | ||
+ | {{شعر}} | ||
{{ب|به چه ماند جهان مگر به سراب|سپس او تو چون دوی به شتاب؟}} | {{ب|به چه ماند جهان مگر به سراب|سپس او تو چون دوی به شتاب؟}} | ||
{{ب|چون شدستند خلق غره بدو|همه خرد و بزرگ و کودک و شاب؟}} | {{ب|چون شدستند خلق غره بدو|همه خرد و بزرگ و کودک و شاب؟}} |
نسخهٔ کنونی تا ۹ فوریهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۴۱
' | ناصر خسرو (قصاید) (به چه ماند جهان مگر به سراب) از ناصر خسرو |
' |
به چه ماند جهان مگر به سراب | سپس او تو چون دوی به شتاب؟ | |
چون شدستند خلق غره بدو | همه خرد و بزرگ و کودک و شاب؟ | |
زانکه مدهوش گشتهاند همه | اندر این خیمهی چهار طناب | |
گر ندیدی طناب هاش، ببین | جملگی خاک و باد و آتش و آب | |
بر مثال یکی پلیته شدی | چند گردی به سایه و مهتاب؟ | |
از چه شد همچو ریسمان کهن | آن سرسبز و تازه همچو سداب | |
خوش خوش این گنده پیر بیرون کرد | از دهان تو درهای خوشاب | |
وان نقاب عقیق رنگ تو را | کرد خوش خوش به زر ناب خضاب | |
چند گفتی و بر رباب زدی | غزل دعد بر صفات رباب | |
بس کن از قصهی رباب کنونک | زرد و نالان شدی چو رود رباب | |
چون بینی که می بدرندت | طمع و حرص و خوی بد چو کلاب | |
پس خویشت کشید پنجه سال | بر امید شراب و آب سراب | |
گر نهای مست وقت آن آمد | که بدانی سراب را ز شراب | |
همه بگذشت بر تو پاک چو باد | مال و ملک و تن درست و شباب | |
وین ستمگر جهان به شیر بشست | بر بناگوشهات پر غراب | |
ماندی اکنون خجل، چو آن مفلس | که به شب گنج بیند اندر خواب | |
چشمت از خواب بیهشی بگشای | خویشتن را بجوی و اندریاب | |
سپس دین درون شو ای خرگوش | که به پرواز بر شدهاست عقاب | |
هر زمان برکشد به بام بلند | زین سیه چاه ژرفت این دولاب | |
آنگهیت ای پسر ندارد سود | با تن خویش کرد جنگ و عتاب | |
همه آن کن که گر بپرسندت | زان توانی درست داد جواب | |
گر بترسی ز تافته دوزخ | از ره طاعت خدای متاب | |
سوی او تاب کز گناه بدوست | خلق را پاک بازگشت و متاب | |
گنه ناب را ز نامهی خویش | پاک بستر به دین خالص ناب | |
ز آتش حرص و آز و هیزم مکر | دل نگهدار و چون تنور متاب | |
ز آتش آز برفروختهی خویش | کرد بایدت روی خویش کباب | |
نیک بنگر به روزنامهی خویش | در مپیمای خاک و خس به خراب | |
با تن خود حساب خویش بکن | گر مقری به روز حشر و حساب | |
به حرام و خطا چو نادانان | مفروش ای پسر حلال و صواب | |
مرغ درویش بیگناه مگیر | که بگیرد تو را عقاب عقاب | |
ای سپرده عنان دل به خطا | تنت آباد و دل خراب و یباب | |
بر خطاها مگر خدای نکرد | با تو اندر کتاب خویش خطاب؟ | |
همچو گرگان ربودنت پیشه است | نسبتی داری از کلاب و ذئاب | |
خوی گرگان همی کنی پیدا | گرچه پوشیدهای جسد به ثیاب | |
در ثیاب ربوده از درویش | کی به دست آیدت بهشت و ثواب | |
کارهای چپ به بلایه مکن | که به دست چپت دهند کتاب | |
تخم اگر جو بود جو آرد بر | بچه سنجاب زاید از سنجاب | |
خود نبینی مگر عذاب و عنا | چون نمایی مرا عنا و عذاب | |
چون از آن روز برنیندیشی | که بریده شود درو انساب؟ | |
واندرو بر گناهکار، به عدل | قطره ناید مگر بلا ز سحاب | |
چونکه از خیل دیو نگریزی | در حصار مسبب الاسباب؟ | |
بر پی اسپ جبرئیل برو | تا نگیردت دیو زیر رکاب | |
بس نماندهاست کافتاب خدای | سر به مغرب برون کند زحجاب | |
تو زغوغای عامه یک چندی | خویشتن را حذر کن و مشتاب | |
سپس یار بد نماز مکن | که بخفته است مار در محراب | |
که شود سخت زود دیو لعین | زیر نعلین بوتراب، تراب | |
بر ره دین حق پیش از صبح | خوش همی رو به روشنی مهتاب | |
اندر این ره ز شعر حجت جوی | چو شوی تشنه با جلاب گلاب | |
نو عروسی است این که از رویش | خاطر او فرو کشید نقاب |