ناصر خسرو (قصاید)/ای خواجه جهان حیل بسی داند
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | ناصر خسرو (قصاید) (ای خواجه جهان حیل بسی داند) از ناصر خسرو |
' |
ای خواجه جهان حیل بسی داند | وز غدر همی به جادوی ماند | |
گر تو به مثل به ابر بر باشی | زانجات به حیلهها فرو خواند | |
تا هر چه بداد مر تو را، خوش خوش | از تو به دروغ و مکر بستاند | |
خوبی و جوانی و توانایی | زین شهره درخت تو بیوشاند | |
تا از همه زیب و قوت و خوبی | یک روز چو من تهیت بنشاند | |
وان را که همی ازو بخندیدی | فردا ز تو بیگمان بخنداند | |
بنشین و مرو اگر تو را گیتی | خواهد که به چوب این خران راند | |
هرگز به دروغ این فرومایه | جز جاهل و غمر گربه کی شاند؟ | |
داناست کسی که رو از این جادو | در پردهی دین حق بپوشاند | |
وز عمر به دست طاعت یزدان | خوش خوش ببرد هر آنچه بتواند | |
وز دام جهان جهان جهان باشد | چون عادت شوم او همی داند | |
کین سفله جهان به گرد آن گردد | کو روی ز روی او بگرداند | |
از حجت اگر تو پند بپذیری | از قهر تو این جهان فرو ماند | |
جز مذن حق به وقت قد قامت | از جای جنوة بر نجنداند |