ملک الشعرا بهار (قصاید)/ای خامه! دو تا شو و به خط مگذر
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | ملک الشعرا بهار (قصاید) (ای خامه! دو تا شو و به خط مگذر) از ملک الشعرا بهار |
' |
ای خامه! دو تا شو و به خط مگذر | وی نامه! دژم شو و ز هم بردر | |
ای فکر! دگر به هیچ ره مگرای | وی وهم! دگر به هیچ سو مگذر | |
ای گوش! دگر حدیث کس مشنو | وی دیده! دگر به روی کس منگر | |
ای دست! عنان مکرمت درکش | وی پای ! طریق مردمی مسپر | |
ای توسن عاطفت! سبکتر چم | وی طایر آرزو! فروتر پر | |
ای روح غنی! بسوز و عاجز شو | وی طبع سخی! بکاه و زحمت بر | |
ای علم! از آنچه کاشتی بدرو | وی فضل! از آنچه ساختی برخور | |
ای حس فره! فسرده شو در پی | وی عقل قوی! خموده شو درسر | |
ای نفس بزرگ! خرد شو در تن | وی قلب فراخ! تنگ شو در بر | |
ای بخت بلند! پست شو ایدون | وی اختر سعد! نحس شو ایدر | |
ای نیروی مردمی! ببر خواری | وی قوت راستی! بکش کیفر | |
ای گرسنه! جان بده به پیش نان | وی تشنه! بمیر پیش آبشخور | |
ای آرزوی دراز بهروزی! | کوته گشتی، هنوز کوتهتر | |
ای غصهی زاد و بوم! بیرون شو | بیرون شو و روز خرمی مشمر | |
کاهندهی مردی! ای عجوز ری! | بفزای به رامش و به رامشگر | |
ای غازه کشیده سرخ بر گونه! | از خون دل هزار نامآور | |
ره ده به مخنثان بیمعنی | کینتوز به مردمان دانشور | |
هر شب به کنار ناکسی بغنو | هر روز به روز سفلهای بنگر | |
ای مرد! حدیث آتشین بس کن | پنهان کن آتشی به خاکستر | |
صد بار بگفمت کز این مردم | بگریز و فزون مخور غم کشور | |
زآن پیش که روزگار برگردد | برگرد ز روزگار دونپرور | |
نشنیدی و نوحه بر وطن کردی | با نثری آتشین و نظمی تر | |
تو خون خوردی و دیگران نعمت | تو غم بردی و دیگران گوهر | |
وامروز در این پلید بیغوله | پند دل خویشتن به یاد آور |