مسعود سعد سلمان (قصاید)/از کردهی خویشتن پشیمانم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | مسعود سعد سلمان (قصاید) (از کردهی خویشتن پشیمانم) از مسعود سعد سلمان |
' |
از کردهی خویشتن پشیمانم | جز توبه ره دگر نمیدانم | |
کارم همه بخت بد بپیچاند | در کام، زبان همی چه پیچانم | |
این چرخ به کام من نمیگردد | بر خیره سخن همی چه گردانم | |
در دانش تیزهوش برجیسم | در جنبش کند سیر کیوانم | |
گه خستهی آفت لهاوورم | گه بستهی تهمت خراسانم | |
تا زادهام ای شگفت محبوسم | تا مرگ مگر که وقف زندانم | |
یک چند کشیده داشت بخت من | در محنت و در بلای الوانم | |
چون پیرهن عمل بپوشیدم | بگرفت قضای بد گریبانم | |
بر مغز من ای سپهر هر ساعت | چندین چه زنی تو؟ من نه سندانم | |
در خون چه کشی تنم؟ نه زوبینم | در تف چه بری دلم؟ نه پیکانم | |
حمله چه کنی که کند شمشیرم | پویه چه دهی که تنگ میدانم | |
رو رو! که بایستاد شبدیزم | بس بس! که فرو گسست خفتانم | |
سبحانالله همی نگوید کس | تا من چه سزای بند سلطانم | |
در جمله من گدا کیم آخر | نه رستم زال زر نه دستانم | |
نه چرخ کشم نه نیزه پردازم | نه قتلغ بر تنم نه پیشانم | |
نه در صدد عیون اعمالم | نه از عدد وجوه اعیانم | |
من اهل مزاح و ضحکه و زیچم | مرد سفر و عصا و انبانم | |
از کوزهی این و آن بود آبم | در سفرهی این و آن بود نانم | |
پیوسته اسیر نعمت اینم | همواره رهین منت آنم | |
عیبم همه این که شاعری فحلم | دشوار سخن شدهست آسانم | |
در سینه کشیده عقل گفتارم | بر دیده نهاده فضل دیوانم | |
شاهین هنرم نه فاخته مهرم | طوطی سخنم نه بلبل الحانم | |
مر لل عقل و در دانش را | جاری نظام و نیک وزانم | |
نقصان نکنم که در هنر بحرم | خالی نشوم که در ادب کانم | |
از گوهر دامنی فرو ریزد | گر آستیی ز طبع بفشانم | |
در غیبت و در حضور یکرویم | در انده و در سرور یکسانم | |
در ظلمت عزل روشن اطرافم | در زحمت شغل ثابت ارکانم | |
با عالم پیر قمر میبازم | داو دو سر و سه سر همی خوانم | |
وانگه بکشم همه دغای او | بنگر چه حریف آبدندانم | |
بسیار بگویم و برآسایم | زان پس که زبان همی برنجانم | |
کس بر من هیچ سر نجنباند | پس ریش چو ابلهان چه جنبانم؟! | |
ایزد داند که هست همچون هم | در نیک و بد آشکار و پنهانم | |
والله که چو گرگ یوسفم والله | بر خیره همی نهند بهتانم | |
گر هرگز ذرهیی کژی باشد | در من نه ز پشت سعد سلمانم | |
بر بیهده باز مبتلا گشتم | آورد قضا به سمج ویرانم | |
بکشفت سپهر باز بنیادم | بشکست زمانه باز پیمانم | |
در بند نه شخص، روح میکاهم | از دیده نه اشک، مغز میرانم | |
بیهش نیم و چو بیهشان باشم | صرعی نیم و به صرعیان مانم | |
غم طبع شد و قبول غمها را | چون تافته ریگ زیر بارانم | |
چون سایه شدم ز ضعف وز محنت | از سایهی خویشتن هراسانم | |
با حنجره زخم یافته گویم | با کوژی خم گرفته چوگانم | |
اندر زندان چو خویشتن بینم | تنها گویی که در بیابانم | |
در زاویهی فرخج و تاریکم | با پیرهن سطبر و خلقانم | |
گوری است سیاه رنگ دهلیزم | خوکی است کریه روی دزبانم | |
گه انده جان به باس بگسارم | گه آتش دل به اشک بنشانم | |
تن سخت ضعیف و دل قوی بینم | امید به لطف و صنع یزدانم | |
باطل نکند زمانهام ایرا | من بندی روزگار بهمانم | |
هرگه که به نظم وصف او یازم | والله که چو عاجزان فرومانم | |
حری که من از عنایت رایش | با حاصل و دستگاه و امکانم | |
رادی که من از تواتر برش | در نور عطا و ظل احسانم | |
ای آنکه همیشه هر کجا هستم | بر خوان سخاوت تو مهمانم | |
بیجرم نگر که چون درافتادم | دانی که کنون چگونه حیرانم | |
بر دل غم و انده پراکنده | جمع است ز خاطر پریشانم | |
زی درگه تو همی رود بختم | در سایهی تو همی خزد جانم | |
مظلومم و خیزد از تو انصافم | بیمارم و باشد از تو درمانم | |
آخر وقتی به قوت جاهت | من داد ز چرخ سفله بستانم | |
از محنت باز خر مرا یک ره | گر چند به دست غم گروگانم | |
چون بخریدی مرا گران مشمر | دانی که به هر بهایی ارزانم | |
از قصهی خویش اندکی گفتم | گرچه سخن است بس فراوانم | |
پیوسته چو ابر و شمع میگریم | وین بیت چو حرز و ورد میخوانم: | |
فریاد رسیدم ای مسلمانان | از بهر خدای اگر مسلمانم | |
گر بیش به گرد شغل کس گردم | هم پیشهی هدهد سلیمانم! |