فخرالدین عراقی (غزلیات)/چو آفتاب رخت سایه بر جهان انداخت

'

فخرالدین عراقی (غزلیات) (چو آفتاب رخت سایه بر جهان انداخت) از فخرالدین عراقی

'

چو آفتاب رخت سایه بر جهان انداخت جهان کلاه ز شادی بر آسمان انداخت سپاه عشق تو از گوشه‌ای کمین بگشود هزار فتنه و آشوب در جهان انداخت حدیث حسن تو، هر جا که در میان آمد ز ذوق، هر که دلی داشت، در میان انداخت قبول تو همه کس را بر آشیان جا کرد مرا ز بهر چه آخر بر آستان انداخت؟ چو در سماع عراقی حدیث دوست شنید بجای خرقه به قوال جان توان انداخت