تفاوت میان نسخههای «سنایی غزنوی (قصاید)/خجسته باد بهاری بهار ارسنجان»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز (clean up using AWB) |
|||
خط ۷: | خط ۷: | ||
| یادداشت = | | یادداشت = | ||
}} | }} | ||
+ | {{شعر}} | ||
{{ب|خجسته باد بهاری بهار ارسنجان|بر آن ظریف سخی و جواد و راد و جوان}} | {{ب|خجسته باد بهاری بهار ارسنجان|بر آن ظریف سخی و جواد و راد و جوان}} | ||
{{ب|سپهر قدری کز بخت و دولت فلکی|مسخر وی گشتند جمله سرهنگان}} | {{ب|سپهر قدری کز بخت و دولت فلکی|مسخر وی گشتند جمله سرهنگان}} |
نسخهٔ کنونی تا ۸ فوریهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۲:۱۱
' | سنایی غزنوی (قصاید) (خجسته باد بهاری بهار ارسنجان) از سنایی غزنوی |
' |
خجسته باد بهاری بهار ارسنجان | بر آن ظریف سخی و جواد و راد و جوان | |
سپهر قدری کز بخت و دولت فلکی | مسخر وی گشتند جمله سرهنگان | |
یگانهای که به پیش خدایگان زمین | نمود مردمی اندر دیار هندستان | |
به شخص گردان داد او سباع را دعوت | به جان اعداء کرد او حسام را مهمان | |
ز بخت شه نه بست این گشادن قنوج | بدین شجاعت شامات بشکنی آسان | |
مثل شنیدم کز نیم مشت ساختهاند | هر آن سلاح که از جنس خنجرست و سنان | |
حقیقتست که این مشت کاین حکایت ازوست | نبود و نیست مگر مشت آن ظریف جهان | |
محمد فرج آن سرور نو آبادی | که سروری را صدرست و قایدی را کان | |
ستودهی همه کس مهتری جوانمردی | که افتخار زمینست و اختیار زمان | |
یگانهای که بهر جای کو سخن گوید | حدیث اهل خرد خوار باشد و هذیان | |
کمال گردد در جاه او همی عاجز | جمال ماند در وی او همی حیران | |
دو گوش زی سخن او نهادهاند نقات | دو چشم در هنر او گشادهاند اعیان | |
سخی کفی که به یک زخم زور بستاند | ز یشک و پنجهی شیر نژند و پیل دمان | |
کند چو سندان در مشت سونش آهن | کند به تیغ چون سونش به زخمها سندان | |
چو جام یافت ز ساقی املش بوسد دست | چو تیغ کرد برهنه اجلش بوسد ران | |
ندیدهام که کس آورده پشت او به زمین | هزار مرد بیفگند دیدهام به عیان | |
بیامدند به امید جنگ او هر مرد | به پیش شاه و بدین بست با همه پیمان | |
ز بخت نیک یکی را ربود سر ز بدن | ز مشت خویش دگر را ز تن ربود روان | |
از آن سپس که همه «نحن غالبون» گفتند | فگند در دلشان «کل من علیها فان» | |
چگونه وصف شجاعت کنم کسی را من | که نرخ جان شود از زور او همی ارزان | |
ایاستودهتر از هر که در جهان مردست | که از شجاعت تو کرده حاسدت نقصان | |
نه یوسفی و ترا هست روی چون خورشید | نه موسی و ترا هست نیزه چون ثعبان | |
هنر چگونه رسد بیکمال تو به کمال | سخن چگونه رسد بیبیان تو به بیان | |
به وقت مردی احوال تیغ را معیار | به گاه رادی اسباب جود را میزان | |
به تو کنند نو آبادیان همی مفخر | که فخر عالمی ای راد کف خوب کمان | |
سپهر وارت قدرست و طلعتت خورشید | منیر وارت بدرست و برج تو دکان | |
هزار دشمن و از تو یکی گذارش مشت | هزار لشکر و از دولتت یکی دوران | |
شگفت نیست اگر من به مدح تو نرسم | که خاک را نبود قدر گنبد گردان | |
ایا ندیدم ندم را ثنای تو دارو | ایا معین طرب را سخای تو بستان | |
اگر نیامد تر شعر من رواست از آنک | نماند آب سخن را چو رانی از پی نان | |
بگفتم این قدر از مدحت تو با تقصیر | پسنده باشد در شعر نام تو برهان | |
تو شاعری و به نزد تو شعر من ژاژست | که برد زیره بضاعت به معدن کرمان | |
ولیکن ارچه بود بحر ژرف معدن آب | ببارد آخر هم گه گهی برو باران | |
همه دعای من آنست بر تو ای سرهنگ | که ای خدای مر او را به کامها برسان | |
همیشه تا نبود جای در بجر دریا | همیشه تا نبود جان زر بجز در کان | |
بقات خواهم در دولت و سعادت و عز | عدو و حاسد تو در غم دل و احزان | |
به عمر خویش چنان کن که خواهمت گفتن | به جاه خویش چنان کن که دانی از ارکان | |
چو ابر و بحر ببخش و چو ماه و مهر بتاب | چو چرخ و شیر بگرد و چو سنگ و کوه بمان |