تفاوت میان نسخههای «سنایی غزنوی (قصاید)/بتی که گر فکند یک نظر بر آتش و آب»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز (clean up using AWB) |
|||
خط ۷: | خط ۷: | ||
| یادداشت = | | یادداشت = | ||
}} | }} | ||
+ | {{شعر}} | ||
{{ب|بتی که گر فکند یک نظر بر آتش و آب|شود ز لطف جمالش مصور آتش و آب}} | {{ب|بتی که گر فکند یک نظر بر آتش و آب|شود ز لطف جمالش مصور آتش و آب}} | ||
{{ب|کرشمهای گر ازو بیند آب و آتش هیچ|شود ز چشمش بیشک معبهر آتش و آب}} | {{ب|کرشمهای گر ازو بیند آب و آتش هیچ|شود ز چشمش بیشک معبهر آتش و آب}} |
نسخهٔ کنونی تا ۸ فوریهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۱:۴۷
' | سنایی غزنوی (قصاید) (بتی که گر فکند یک نظر بر آتش و آب) از سنایی غزنوی |
' |
بتی که گر فکند یک نظر بر آتش و آب | شود ز لطف جمالش مصور آتش و آب | |
کرشمهای گر ازو بیند آب و آتش هیچ | شود ز چشمش بیشک معبهر آتش و آب | |
ز سیم و شکر روی و لب آن کند با من | نکردهرگز بر سیم و شکر آتش و آب | |
لب و دو عارض با آب و نارش آخر برد | ز طبع و روی من آن ماه دلبر آتش و آب | |
ز آه من نشگفت وز چهرش ار گیرد | سپهر بر شده و چشم اختر آتش و آب | |
میار طعنه اگر عارض و لبش جویم | از آنکه جست کلیم و سکندر آتش و آب | |
ز خطرت دل و چشم وی اندرین دل و چشم | بسان ابر بهاری ست مضمر آتش و آب | |
بشب بخفته خوش و من ز هجر او کرده | ز دیده و دل بالین و بستر آتش و آب | |
ز درد فرقت آن ابر حسن و شمع سرای | چو ابر و شمعم در چشم و بر سر آتش و آب | |
به دل گرفت به وقتی نگار من که همی | کنند لانه و باده بدل بر آتش و آب | |
ببین تو اینک بر لاله قطرهی باران | اگر ندیدی بر هم مقطر آتش و آب | |
بطبع شادی زاید ز زادهای کو را | پدر صبا و زمین بود مادر آتش و آب | |
ز برق و باد به بینی بر آسمان و زمین | حساموار شدست وز ره در آتش و آب | |
پدید کرد تصاویر مانی ابر و زمین | برآورید تماثیل آزر آتش و آب | |
مزاج و طبع هوا گرم و نرم شد نشگفت | اگر بزاید از پشم و مرمر آتش و آب | |
چو طبع سید گردد چمن به زینت و فر | چو عدل سید گردد برابر آتش و آب | |
سر محامد سید محمد آنکه شدست | بلند همت و نظمش به گوهر آتش و آب | |
مهی که گر فکند یک نظر به لطف و به خشم | شود بسوی ثری و دو پیکر آتش و آب | |
به نور رایش گشته منور انجم و چرخ | به ذات عونش گشته معمر آتش و آب | |
به نزد بخشش و بذلش محقر ابر و بحار | به نزد حشمت و حلمش مستر آتش و آب | |
مسخر خضر ار گشت باد و آب و زمین | مثال امر ورا شد مسخر آتش و آب | |
به حلم و خشمش کردند وصف از آن معنی | مهیب و سهل بود بر غضنفر آتش و آب | |
زند به امرش اگر هیچ خواهد از خورشید | به حد باختر و حد خاور آتش و آب | |
گر آب و آتش اندر خلاف او کوشند | ز باد و خاک بینند کیفر آتش و آب | |
به حکم نافذ نشگفت اگر برون آرد | ز چوب و سنگ چو موسی پیمبر آتش و آب | |
ز باد قدرت اگر کرد جانور عیسی | شود ز فرش بیباد جانور آتش و آب | |
زهی ز مایهی رایت منور انجم و چرخ | زهی ز سایهی تیغت مظفر آتش و آب | |
گه موافقت ار چون دل تو بودی چرخ | بدی به چرخ برین قطب و محور آتش و آب | |
شمال جودت بر آب و آتش ار نوزید | چرابه گونه چو سیمست و چون زر آتش و آب | |
ز باس و سعی تو بدست ورنه بیسببی | بطبع خشک چرا آمد و تر آتش و آب | |
به صدر دولت بایستهای واندر خور | چنانکه هست و ببایست و در خور آتش و آب | |
به طبع خویش نبینند هیچ اگر خواهی | به قدر و قد تو پستی وو نظر آتش و آب | |
سموم خشم تو گر برزند به ابر و زمین | نسیم خلق تو گر بروزد بر آتش و آب | |
شو ز بیم تو لرزان زمین و ابر عقیم | شود ز خلق تو چون مشک و عنبر آتش و آب | |
شود ز قدر تو عالیتر از سپهر زمین | رود به امر تو از بحر و اخگر آتش و آب | |
اگر نه بیم و امیدت بدی به بحر و هوا | وگر نه هیبت و حکمت بدی بر آتش و آب | |
برو عتاب و عقوبت خدای کی کردی | ز بهر یونس و قومش مسخر آتش و آب | |
به هفت کشور خشمت رسید و نظم آری | جدا که دید خود از هفت کشور آتش و آب | |
ز قدر و نظم تو دارند بهره زان نشدند | چو باد و خاک کثیف و مدور آتش و آب | |
معاقبست حسودت به دو مکان به دو چیز | به سان فرعون در مصر و محشر آتش و آب | |
میان طبع تو و طبع حاسدت در نظم | کفایتست در آن شعر داور آتش و آب | |
که چون در آید در طبع تو شود بیشک | بر آن دو طبع دگر کبر و مفخر آتش و آب | |
به زیر فکرت و کلک تو خاست بر در نظم | ز خاک و باد از آنست برتر آتش و آب | |
چو بود خاطر و طبع تو کلک را همراه | ببوسد ار چه بود کلک و دفتر آتش و آب | |
اگر ندارد نسبت به خامهی تو چراست | به نزد خامت هم خیر و هم شر آتش و آب | |
شد از بهاء مدیحت سخنور اختر و کلک | شد از سخاء وجودت توانگر آتش و آب | |
جهان بگیر به آن باد پای خاک نهاد | که هست با تک او کند و مضطر آتش و آب | |
گه مسیر بود بر نهاد چرمهی تو | به نزد عقل مصور شود گر آتش و آب | |
به پست و بالا چون آب و آتشست مگر | شدست از پی تو اسب پیکر آتش و آب | |
به سان صرصر لیکن به گاه تابش و خوی | که دید ساخته در طبع صرصر آتش و آب | |
جهان ندید مگر چرمهی ترا در تک | به هیچ مستقری سایهگستر آتش و آب | |
زمانه ساخت ز هفت اختر و چهار ارکان | برای زینت بزمت دو لشکر آتش و آب | |
بخواه از آنکه چو خوردی چو طبع خود بندد | دماغ و طبع ترا زیب و زیور آتش و آب | |
بصوفت آب و بطبع آتش و ندیده جهان | مگر به جام توچون دو برادر آتش و آب | |
تو روی شادی افروز و آب غم بر از آن | هنی و روشن در جام و ساغر آتش و آب | |
که بهر پیرهنی من گزیدم از دل و چشم | ز جور چرخ چو دماغ و سمندر آتش و آب | |
در آب و آتش بیحد چرا شوم غرقه | چو هست باد و هوا را مقدر آتش و آب | |
ز خون ببست دل و چشم پس چو آهن و خاک | چراست در دل و چشمم مجاور آتش و آب | |
برید فکرت کلک تو خواست بر در نظم | ز خاک و باد از آنست برتر آتش و آب | |
ولیک از آتش و آبست دیده و دل من | چو در ثنای تو کردم مکرر آتش و آب | |
همیشه تا به زمینست و چرخ گنج و نجوم | همیشه تا به سعیرست و کوثر آتش و آب | |
سخاو لطف ترا بنده باد ابر و هوا | سنا و حلم ترا باد چاکر آتش و آب | |
مباد قاعدهی دولت تو زیر و زبر | همیشه تا که بود زیر و ازبر آتش و آب |