سنایی غزنوی (قصاید و قطعات)/اعتقاد محمد بهروز
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سنایی غزنوی (قصاید و قطعات) (اعتقاد محمد بهروز) از سنایی غزنوی |
' |
اعتقاد محمد بهروز | کرد روزیش از آن جهان آگاه | |
چون به از زر به عمر هیچ ندید | زر به درویش داد و عمر به شاه | |
گفتم بنالم از تو به یاران و دوستان | باشد که دست ظلم بداری ز بیگناه | |
بازم حفاظ دامن همت گرفت و گفت | زنهار تا از او به جزا و ناوری پناه | |
ای فلک شمس شرف جاه تو | باد بر افزون چو مه یکشبه | |
بر تنم از سرما آمد فراز | پوست بر آن سان که بر آتش دبه | |
شد کتفم رقص کنان میزنم | سنج به دندان و به لب دبدبه | |
نزد تو زان آمدم ایرا که هست | دیدن خورشید غم بیجبه | |
بخور من بود دود درمنه | چنین باشد کسی را کو درم نه | |
چو بی سیمم ولی دایم به شکرم | تقاضا گر ملازم بر درم نه | |
اگر گردون به کام من نگردد | چه گویی بردهی خود بر درم نه | |
ای تیر غم و رنج بسی خورده و برده | واقف شده بر معرفت خرقه و خورده | |
بر ظاهر خود نقش شریعت بگشادم | در باطن خود حرف حقیقت بسترده | |
با هستی خود نرد فنا باخته بسیار | صد دست فزون مانده و یک دست نبرده | |
در آرزوی کوی خرابات همه سال | اول قدم از راه خرابی بسپرده | |
ایمن شده از عمر خود و گشت شب و روز | در بیخردی کیسه به طرار سپرده | |
ور زان که ترا نیستی ای خواجه تمناست | هان تا نکنی تکیه بر انفاس شمرده | |
زان پیش که نوبت به سر آید تو در آن کوش | تا مردهی زنده شوی ای زندهی مرده | |
ای زده بر فلک سراپرده | رخت بر تخت عیسی آورده | |
ای که از رشک نردبان فلک | با خود از خاک بر فلک برده | |
گر کسان گرسنه گرد تو در | همه با گوشت مرغ خو کرده | |
پس اگر بر پریده او سوی تو | نپریده ازو بیازرده | |
نیک زشتست با چو تو عمری | ظلم را پر و بال گسترده | |
داده همنام خود به ده مطلب | یاری از هندوان نو برده | |
کی تواند سپیدچرده شده | آنکه کرد ایزدش سیهچرده | |
ای درون هزار پرده شده | لن ترانی نبشته بر پرده | |
گر که مستوجبست حد ترا | این سنایی شراب ناخورده | |
هم وبالی نباشدت گر ازو | در گذاری گناه ناکرده | |
بدهی این گدای گرسنه را | بدل نان برنج پرورده | |
این چه قرنست اینکه در خوابند بیداران همه | وین چه دورست اینکه سرمستند هشیاران همه | |
طوق منت یابم اندر حلق حق گویان دین | خواب غفلت بینم اندر چشم بیداران همه | |
در لباس مصلحت رفتند رزاقان دهر | بر بساط صایبی خفتند طراران همه | |
در لحد خفتند بیداران دین مصطفا | بر فلک بردند غیو و نعره میخواران همه | |
حیز متواری بدی زین پیش اکنون شد پدید | زان که بیننگند و بیعارند عیاران همه | |
غارتی را عادتی کردند بزازان ما | در دکان دارند ازین معنی به خرواران همه | |
بیخبر گشتهست گوش عقل حقگویان دین | بیبصر گشتهست گویی چشم نظاران همه | |
ای جهان دیده کجااند آن جهانداران کجا | وی ستمدیده کجااند آن ستمگاران همه | |
آنکه از من زاد کو و آنکه زو زادم کجاست | آن رفیقان نکو و آن مهربان یاران همه | |
و آن سمن رویان گل بویان حوراپیکران | آنکه گل بودی خجل زان روی گلناران همه | |
مرگشان هم قهر کرد آخر به امر کردگار | ای برادر مرگ دان قهار قهاران همه | |
شغل سرهنگان دین از مرد متواری مجوی | سیرت ابرار را در طبع اضراری مجوی | |
از هوای فقر مردان کاخ فغفوری مخواه | در سرای سوز سلمان تخت جباری مجوی | |
در میان دوکدان لاف هر تردامنی | نیزه و گرز و کمان و تیر عیاری مجوی | |
دل که در سودا غمی شد بینی از بویش مگیر | در خرابهی بام گلخن طبل عطاری مجوی | |
خلعت بوذر نداری گام دینداری منه | قوت حیدر نداری نام کراری مجوی | |
خار پای راه درویشان آن درگاه را | در کف دست عروس مهد عماری مجوی | |
هر کسی را نور صدق عشق این ره کی دهد | صورت خورشید را اندر شب تاری مجوی | |
گرد طاووسان دین گرد و بمان اوباش را | در دهان زاغ پیسه مشک تاتاری مجوی | |
بر سر طور هوا طنبور شهوت میزنی | عشق داری لن ترانی را بدین خواری مجوی | |
ور تو خواهی نفس شیطان از تو بیزاری کند | نام عشق دوست را جز از سر زاری مجوی | |
تا کی اندر راه دین با نفس دمسازی کنی | بر در میدان این درگاه طنازی کنی | |
کوزه و ابریق برداری و راه کج روی | جامهی صدیق در پوشی و غمازی کنی | |
ور تو خواهی کز کمان شهوت و تیر نفاق | از سر انگشت دف زن ناوکاندازی کنی | |
نزد مغفرها ستور لنگ گردی و آنگهی | پیش معجرها حدیث از مرکب تازی کنی | |
چون به کنجی باز بنشینی و با یاران حدیث | از گل و گرمابه و از شانهی رازی کنی | |
رو به گرد خاکبازی گرد کین آن راه نیست | کاندرین ره با براق خلد خر تازی کنی | |
تا تو خود کی مرد آن باشی که خود را چون خلیل | در کف محنت چو گوی پهنهی غازی کنی | |
نیست سودای دفاع تو که در بازار صدق | با خس و خاشاک میخواهی که بزازی کنی | |
وقت آب و تخم کشتن گشته شیطان را قرین | وقت خرمن کوفتن با موسی انبازی کنی | |
مگذران در لهو و بازی عمر لیکن روز حشر | کیفر آن گاهی بری با حور عین بازی کنی |