دیوان شمس/گر بیدل و بیدستم وز عشق تو پابستم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (گر بیدل و بیدستم وز عشق تو پابستم) از مولوی |
' |
گر بیدل و بیدستم وز عشق تو پابستم | بس بند که بشکستم آهسته که سرمستم | |
در مجلس حیرانی جانی است مرا جانی | زان شد که تو می دانی آهسته که سرمستم | |
پیش آی دمی جانم زین بیش مرنجانم | ای دلبر خندانم آهسته که سرمستم | |
ساقی می جانان بگذر ز گران جانان | دزدیده ز رهبانان آهسته که سرمستم | |
رندی و چو من فاشی بر ملت قلاشی | در پرده چرا باشی آهسته که سرمستم | |
ای می بترم از تو من باده ترم از تو | پرجوش ترم از تو آهسته که سرمستم | |
از باده جوشانم وز خرقه فروشانم | از یار چه پوشانم آهسته که سرمستم | |
تا از خود ببریدم من عشق تو بگزیدم | خود را چو فنا دیدم آهسته که سرمستم | |
هر چند به تلبیسم در صورت قسیسم | نور دل ادریسم آهسته که سرمستم | |
در مذهب بیکیشان بیگانگی خویشان | با دست بر ایشان آهسته که سرمستم | |
ای صاحب صد دستان بیگاه شد از مستان | احداث و گرو بستان آهسته که سرمستم |