دیوان شمس/پانزدهم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (ترجیع بند) (پانزدهم) از مولوی |
' |
ای یار گرم دار، و دلارام گرم دار | پیشآ، به دست خویش سر بندگان بخار | |
خاک تویم و تشنهی آب و نبات تو | در خاک خویش تخم سخا و وفا بکار | |
تا بردمد ز سینه و پهنای این زمین | آن سبزهای نادر و گلهای پرنگار | |
وز هر چهی برآید از عکس روی تو | سرمست یوسفی قمرین روی خوش عذار | |
این قصه را رها کن تا نوبتی دگر | پیغام نو رسید، پیشآ و گوش دار | |
پیری سوی من، آمد شاخ گلی به دست | گفتم که: « از کجاست » بگفتا: « از آن دیار » | |
گفتم: « از آن بهار به دنیا نشانه نیست | کاینجا یکی گلست و دوصد گونه زخم خار » | |
گفتا: « نشانه هست، ولیکن تو خیرهی | کانکس که بنگ خورد، دهد مغز او دوار | |
ز اندیشه و خیال فرو روب سینه را | سبزک بنه ز دست، و نظر کن به سبزهزار | |
ترجیع کن که آمد یک جام مال مال | جان نعره میزند که بیا چاشنی حلال | |
گر تو شراب باره و نری و اوستاد | چون گل مباش، کو قدحی خورد و اوفتاد | |
چون دوزخی درآی و بخور هفت بحر را | تا ساقیت بگوید که: « ای شاه، نوش باد» | |
گر گوهریست مرد، بود بحر ساغرش | دنیا چو لقمهی شودش، چون دهان گشاد | |
دنیا چو لقمهایست، ولیکن نه بر مگس | بر آدمست لقمه، بر آنکس کزو بزاد | |
آدم مگس نزاید، تو هم مگس مباش | جمشید باش و خسرو و سلطان و کیقباد | |
چون مست نیستم نمکی نیست در سخن | زیرا تکلفست و ادیبی و اجتهاد | |
اما دهان مست چو زنبور خانهایست | زنبور جوش کرد، بهر سوی بیمراد | |
زنبورهای مست و خراب از دهان شهد | با نوش و نیش خود، شده پران میان باد | |
یعنی که ما ز خانهی شش گوشه رستهایم | زان خسروی که شربت شیرین به نحل داد | |
ترجیع، بندخواهد ، بر مست بند نیست | چه بند و پند گیرد ؟! چون هوشمند نیست | |
پیش آر جام لعل، تو ای جان جان ما | ما از کجا حکایت بسیار از کجا! | |
بگشاد و دست خویش، کمر کن بگرد من | جام بقا بیاور و برکن ز من قبا | |
صد جام درکشیدی و بر لب زدی کلوخ | لیکن دو چشم مست تو در میدهد صلا | |
آن می که بوی او بدو فرسنگ میرسد | پنهان همی کنیش؟! تو دانی، بکن هلا | |
از من نهان مدار، تو دانی و دیگران | زیرا که بندهی توم، آنگاه با وفا | |
این خود نشانهایست، نهان کی شود شراب؟ | پیدا شود نشانش بر روی و در قفا | |
بر اشتری نشینی و سر را فرو کشی | در شهر میروی، که مبینید مر مرا | |
تو آنچنانک دانی و آن اشتر تو مست | عف عف همی کند که ببینید هر دو را | |
بازار را بهل سوی گلزار ران شتر | کانجاست جای مستان، هم جنس و هم سرا | |
ای صد هزار رحمت نوبر جمال تو | نیکوست حال ما که نکو باد حال تو |