دیوان شمس/من دوش دیدم سر دل اندر جمال دلبری
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (من دوش دیدم سر دل اندر جمال دلبری) از مولوی |
' |
من دوش دیدم سر دل اندر جمال دلبری | سنگین دلی لعلین لبی ایمان فزایی کافری | |
از جان و دل گوید کسی پیش چنان جانانهای | از سیم و زر گوید کسی پیش چنان سیمین بری | |
لقمه شدی جمله جهان گر عشق را بودی دهان | دربان شدی جان شهان گر عشق را بودی دری | |
من میشنیدم نام دل ای جان و دل از تو خجل | ای مانده اندر آب و گل از عشق دلدل چون خری | |
ای جان بیا گوهر بچین ای دل بیا خوبی ببین | المستغاث ای مسلمین زین آفتی شور و شری | |
تن خود کی باشد تا بود فرش سواران غمش | سر کیست تا او سر نهد پیش چنان شه سروری | |
نک نوبهار آمد کز او سرسبز گردد عالمی | چون یار من شیرین دمی چون لعل او حلواگری | |
هر دم به من گوید رخش داری چو من زیبارخی | هر دم بدو گوید دلم داری چو بنده چاکری | |
آمد بهار ای دوستان خیزید سوی بوستان | اما بهار من تویی من ننگرم در دیگری | |
اشکوفهها و میوهها دارند غنج و شیوهها | ما در گلستان رخت روییده چون نیلوفری | |
بلبل چو مطرب دف زنی برگ درختان کف زنی | هر غنچه گوید چون منی باشد خوشی کشی تری | |
آمد بهار مهربان سرسبز و خوش دامن کشان | تا باغ یابد زینتی تا مرغ یابد شهپری | |
تا خلق از او حیران شود تا یار من پنهان شود | تا جان ما را جان شود کوری هر کور و کری | |
آن جا که باشد شاه او بنده شود هر شاه خو | آن جا که باشد ناز او هر دل شود سامندری | |
مست و خرامان میرود در دل خیال یار من | ماهی شریفی بیحدی شاهی کریمی بافری |