دیوان شمس/منم از جان خود بیزار بیزار
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (منم از جان خود بیزار بیزار) از مولوی |
' |
منم از جان خود بیزار بیزار | اگر باشد تو را از بنده آزار | |
مرا خود جان و دل بهر تو باید | که قربان تو باشد ای نکوکار | |
ز آزار دلت گر چه نگویی | درون جان من پیداست آثار | |
بهار از من بگردد چون ندانم | چو در دل جای گلشن پر شود خار | |
گناهم پیش لطفت سجده آرد | که ای مسجود جان زنهار زنهار | |
گنه را لطف تو گوید که تا کی | گنه گوید بدو کاین بار این بار | |
تن و جانی که خاک تو نباشد | تن او سله باشد جان او مار | |
تو خورشیدی و مرغ روز خواهی | چو مرغ شب بیاید نبودش بار | |
چو برگیری تو رسم شب ز عالم | چه پرها برکند مرغ شب ای یار | |
به حق آن که لطف تو جهانست | که آن جا گم شود این چرخ دوار | |
به چشم جان چه دریا و چه صحرا | در آن عالم چه اقرار و چه انکار | |
به تنگی درفتد هرک از تو ماند | فروکن دست و او را زود بردار | |
به قصد از شمس تبریزی نگردم | چگونه زهر نوشد مرد هشیار |