دیوان شمس/روزی که گذر کنی به گورم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (روزی که گذر کنی به گورم) از مولوی |
' |
روزی که گذر کنی به گورم | یاد آور از این نفیر و شورم | |
پرنور کن آن تک لحد را | ای دیده و ای چراغ نورم | |
تا از تو سجود شکر آرد | اندر لحد این تن صبورم | |
ای خرمن گل شتاب مگذار | خوش کن نفسی بدان بخورم | |
وان گاه که بگذری مینگار | کز روزن و درگه تو دورم | |
گر سنگ لحد ببست راهم | از راه خیال بیفتورم | |
گر صد کفنم بود ز اطلس | بیخلعت صورت تو عورم | |
از صحن سرای تو برآیم | در نقب زنی مگر که مورم | |
من مور توام تویی سلیمان | یک دم مگذار بیحضورم | |
خامش کردم بگو تو باقی | کز گفت و شنود خود نفورم | |
شمس تبریز دعوتم کن | چون دعوت توست نفخ صورم |