دیوان شمس/تو خود دانی که من بیتو عدم باشم عدم باشم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (تو خود دانی که من بیتو عدم باشم عدم باشم) از مولوی |
' |
تو خود دانی که من بیتو عدم باشم عدم باشم | عدم خود قابل هست است از آن هم نیز کم باشم | |
چو زان یوسف جدا مانم یقین در بیت احزانم | حریف ظن بد باشم ندیم هر ندم باشم | |
چو شحنه شهر شه باشم عسس گردم چو مه باشم | شکنجه دزد غم باشم سقام هر سقم باشم | |
ببندم گردن غم را چو اشتر می کشم هر جا | بجز خارش ننوشانم چو در باغ ارم باشم | |
قضایش گر قصاص آرد مرا اشتر کند روزی | جمازه حج او گردم حمول آن حرم باشم | |
منم محکوم امر مر گه اشتربان و گه اشتر | گهی لت خواره چون طبلم گهی شقه علم باشم | |
اگر طبال اگر طبلم به لشکرگاه آن فضلم | از این تلوین چه غم دارم چو سلطان را حشم باشم | |
بگیرم خرس فکرت را ره رقصش بیاموزم | به هنگامه بتان آرم ز رقصش مغتنم باشم | |
چو شمعی ام که بیگفتن نمایم نقش هر چیزی | مکن اندیشه کژمژ که غماز رقم باشم | |
یقول العشق یا صاحی تساکر و اغتنم راحی | فاشبعناک یا طاوی و داویناک یا اخشم | |
شکرنا نعمه المولی و مولانا به اولی | فهذا العیش لا یفنی و هذا الکاس لا یهشم | |
افندی کالی میراسوذ لزمونو تا کالاسو | اذی نازس کنا خارس که تا من محتشم باشم | |
یزک ای یار روحانی ورر عیسی بکی جانی | سنک اول ایلکل قانی اگر من متهم باشم | |
خمش باشم ترش باشم به قاصد تا بگوید او | خمش چونی ترش چونی تو را چون من صنم باشم |