دیوان شمس/تا به کی ای شکر چو تن بی‌دل و جان فغان کنم

از مشروطه
پرش به ناوبری پرش به جستجو
' دیوان شمس (غزلیات) (تا به کی ای شکر چو تن بی‌دل و جان فغان کنم)
از مولوی
'


تا به کی ای شکر چو تن بی‌دل و جان فغان کنم چند ز برگ ریز غم زرد شوم خزان کنم
از غم و اندهان من سوخت درون جان من جمله فروغ آتشین تا به کیش نهان کنم
چند ز دوست دشمنی جان شکنی و تن زنی چند من شکسته دل نوحه تن به جان کنم
ممن عشقم ای صنم نعره عشق می زنم همچو اسیرکان ز غم تا به کی الامان کنم
چونک خیال تو سحر سوی من آید ای قمر چون گذرد ز موج خون خاصه که خون فشان کنم
سنگ شد آب از غمم آه نه سنگ و آهنم کتش روید از تنم چونک حدیث آن کنم
ای تبریز شمس دین با تو قرین و چون قرین دور قمر اگر هله با تو یکی قران کنم