دیوان شمس/به پیشت نام جان گویم زهی رو
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (به پیشت نام جان گویم زهی رو) از مولوی |
' |
به پیشت نام جان گویم زهی رو | حدیث گلستان گویم زهی رو | |
تو این جا حاضر و شرمم نباشد | که از حسن بتان گویم زهی رو | |
بهار و صد بهار از تو خجل شد | من افسانه خزان گویم زهی رو | |
تو شاهنشاه صد جان و جهانی | من از جان و جهان گویم زهی رو | |
حدیثت در دهان جان نگنجد | حدیثت از زبان گویم زهی رو | |
جهان گم گشت و ماهت آشکارا | چنین مه را نهان گویم زهی رو | |
همه عالم ز نورت لعل در لعل | به پیش تو ز کان گویم زهی رو | |
ز تو دلها پر از نور یقین است | یقین را از گمان گویم زهی رو | |
چو خورشید جمالت بر زمین تافت | ز ماه و اختران گویم زهی رو | |
چو لطف شمس تبریزی ز حد رفت | من از وی گر فغان گویم زهی رو |