خواجوی کرمانی (غزلیات)/حسد از هیچ ندارم مگر از پیرهنش
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | خواجوی کرمانی (غزلیات) (حسد از هیچ ندارم مگر از پیرهنش) از خواجوی کرمانی |
' |
حسد از هیچ ندارم مگر از پیرهنش | که جز او کیست که برخورد ز سیمین بدنش | |
می لعل ار چه لطیفست در آن جام عقیق | آن ندارد ز لطافت که در آن جامه تنش | |
گر در آئینه در آن صورت زیبا نگرد | بو که معلوم شود صورت احوال منش | |
بوی پیراهن یوسف ز صبا میشنوم | یا ز بستان ارم نفحهی بوی سمنش | |
باغبان گر به گلستان نگذارد ما را | حبذانکهت انفاس نسیم چمنش | |
نتواند که شود بلبل بیچاره خموش | چو نسیم سحری بر خورد از نسترنش | |
دهن تنگ ورا وصف نمیآرم کرد | زانکه دانم که نگنجد سخنی در دهنش | |
بسکه در چنگ فراق تو چو نی مینالم | هیچکس نیست که یکبار بگوید مزنش | |
خواجو از چشمهی نوش تو چو راند سخنی | میچکد هر نفسی آب حیات از سخنش |