خاقانی (قصاید)/ای پردهی معظم بانوی روزگار
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | خاقانی (قصاید) (ای پردهی معظم بانوی روزگار) از خاقانی |
' |
ای پردهی معظم بانوی روزگار | ای پیش آفتاب کرم ابر سایهدار | |
صحن ارم تو را و در او روح را نشست | حصن حرم تو را و درو کعبه را قرار | |
هر سال اگر خواص خلیفه برند خاص | از بهر کعبه پردهی رنگین زرنگار | |
همچون فلک معلقی استاده بر دو قطب | قطب تو میخ و میخ زمین جرم کوهسار | |
گویی بر غم جان فلک دست کاف و نون | گردونی از دوقطب در آویخت استوار | |
گر آسمان حجاب بهشت است پیش خلق | تو اسمانی و حرم شه بهشتوار | |
در صفهی تو دختر قیصر بساط بوس | در پیش گاه تو زن فغفور پیش کار | |
داری سپهر هفتم و جبریل معتکف | داری بهشت هشتم و ادریس میربار | |
میخواهد آسمان که رسد بر زمین سرش | تا بر چند به دیده ز دامان تو غبار | |
گویی تو را به رشتهی زرین افتاب | نساج کارگاه فلک بافت پود و تار | |
گر نیست پود و تار تو از پر جبرئیل | سایهت چرا گرفت سماوات در کنار | |
هر گه که باد بر تو وزد گویم ای عجب | قلزم به جنبش آمدو جوید همی گذار | |
میدان سر فرازی و رضوان به خط نور | جنات عدن کرده بر اطراف تو نگار | |
میدان چار سوی تو روحانی آیتی است | گویا ز جانور شده هم اسب و هم سوار | |
بر تو نمیرسم به پر وهم جبرئیل | هم عاجز است و هست پرس هفت صد هزار | |
در سایهی تو بانوی مشرق گرفته جای | دریاست در جزیره و سیمرغ در حصار | |
بانوی توست رابعهی دختران نعش | وز رابعه به زهد فزونتر هزار بار | |
ای چاوش سپید تو هم خادم سیاه | خورشید روم پرور و ماه حبش نگار | |
ای کرده پاسبانی تو عیسی آرزو | وی کرده پرده داری تو مریم اختیار | |
تو نیستان شیر سیاهی در این حرم | تو آشیان باز سپیدی در این دیار | |
شیر سیاه معرکه خاقان کامران | باز سفید مملکه بانوی کام کار | |
بانوکند شکار ملوک ار چه مرد نیست | آری که باز ماده به آید گه شکار | |
شاهان چه زن چه مرد در ایام مملکت | شیران چه نر چه ماده به هنگام کار زار | |
رد خاک خفتهاند کیان، گر نه مرد و زن | کردندی از پرستش تو ملک را شعار | |
کردی به درگه تو سیاوش چاوشی | بودی به حضرت تو فرنگیس پرده دار | |
گر در زمین شام سلیمان دیو بند | بلقیس را ز شهر سبا کرد خواستار | |
هم شاه ما ز قدر سلیمان عالم است | هم بانوان ز مرتبه بلقیس روزگار | |
شهر سباست خطهی دربند ز احتشام | بیت المقدس است شماخی ز اقتدار | |
قیدافه خواندهام که زنی بود پادشاه | اسکندر آمدش به رسولی سخن گزار | |
اسکندر است دولت و قیدافه بانوان | نی نی کز این قیاس شود طبع، شرمسار | |
کاکنون به بندگی و پرستاری درش | قیدافه خرمی کند، اسکند افتخار | |
ز اقبال صفوه الدین بانوی شرق و غرب | در شرق و غرب گشت شب و روز سازگار | |
عادت بود که هدیهی نوروزی آورند | آزادگان به خدمت بانو ز هر دیار | |
نوروز چون من است تهی دست و همچو من | جان تهی کند به در بانوان نثار | |
طبع مراست جان تهی تحفهی سخن | نوروز راست جان تهی باد نوبهار | |
اکنون که باد و باغ زنا شوهری کنند | از نطفههای باد شود باغ بار دار | |
از دست کشت صلب ملک در زمین ملک | آرد درخت تازه بهار حیات بار | |
نه ماهه ره بریده مه نو به ره در است | کاید چو ماه چارده مصباح هفت و چار | |
خواهی نهیش نام منوچهر نام جوی | خواهی کنیش نام فریبرز نام دار | |
ای از عروس نه فلک اندر کمال بیش | وز نه زن رسول به ده نوع یادگار | |
خاقانی است بر در تو زینهاریی | ای بانوان مملکت شرق زینهار | |
در زینهار بخت نگهدار توست حق | زنهار زینهاری خود را نگاهدار | |
تا مهر و مه شوند همی یار یک دگر | وانگه جدا شوند به تقدیر کردگار | |
بر چرخ ملک بانو و شاهند مهر و ماه | این مهر و ماه را ملک العرش باد یار | |
از کردگار عمر تو باد از شمار بیش | واعدای ملک و جاه تو تا حشر باد خوار |