حافظ (غزلیات)/دل میرود ز دستم صاحب دلان خدا را
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | حافظ (غزلیات) (دل میرود ز دستم صاحب دلان خدا را) از حافظ |
' |
دل میرود ز دستم، صاحب دلان، خدا را! | دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا | |
کشتی شکستگانیم، ای باد شُرطه، برخیز! | باشد که بازبینیم دیدار آشنا را | |
ده روزه مهر گردون، افسانه است و افسون | نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا | |
در حلقه گل و مل، خوش خواند دوش بلبل | هاتَ الصبوح هبوا، یا ایها السکارا! | |
ای صاحب کرامت! شکرانه سلامت | روزی تفقدی کن، درویش بینوا را | |
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است: | «با دوستان مروت، با دشمنان مدارا» | |
در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند | گر تو نمیپسندی تغییر کن قضا را | |
آن تلخوَش که صوفی اُم الخبائِثَش خواند | اشهی لَنا و احلی، مِن قُبلة العُذارا | |
هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی | کاین کیمیای هستی، قارون کند گدا را | |
سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد | دلبر که در کف او موم است سنگ خارا | |
آیینه سکندر جام می است بنگر | تا بر تو عرضه دارد احوال ملک دارا | |
خوبان پارسیگو بخشندگان عمرند | ساقی بده بشارت رندان پارسا را | |
حافظ به خود نپوشید این خرقه می آلود | ای شیخ پاکدامن، معذور دار ما را |