دیوان شمس/چو سرمست منی ای جان ز خیر و شر چه اندیشی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (چو سرمست منی ای جان ز خیر و شر چه اندیشی) از مولوی |
' |
چو سرمست منی ای جان ز خیر و شر چه اندیشی | براق عشق جان داری ز مرگ خر چه اندیشی | |
چو من با تو چنین گرمم چه آه سرد میآری | چو بر بام فلک رفتی ز بحر و بر چه اندیشی | |
خوش آوازی من دیدی دواسازی من دیدی | رسن بازی من دیدی از این چنبر چه اندیشی | |
بر این صورت چه میچفسی ز بیمعنی چه میترسی | چو گوهر در بغل داری ز بدگوهر چه اندیشی | |
تویی گوهر ز دست تو که بجهد یا ز شست تو | همه مصرند مست تو ز کور و کر چه اندیشی | |
چو با دل یار غاری تو چراغ چار یاری تو | فقیر ذوالفقاری تو از آن خنجر چه اندیشی | |
چو مد و جر خود دیدی چو بال و پر خود دیدی | چو کر و فر خود دیدی ز هر بیفر چه اندیشی | |
بیا ای خاصه جانان پناه جان مهمانان | تویی سلطان سلطانان ز بوالفنجر چه اندیشی | |
خمش کن همچو ماهی شو در این دریای خوش دررو | چو در قعر چنین آبی از آن آذر چه اندیشی |