اوحدی مراغهای (غزلیات)/ای از تو مرا هر نفسی بادی و دردی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | اوحدی مراغهای (غزلیات) (ای از تو مرا هر نفسی بادی و دردی) از اوحدی مراغهای |
' |
ای از تو مرا هر نفسی بادی و دردی | دورم به فراق تو ز هر خوابی و خوردی | |
این سرخی من و زردی رخ تست | ورنه من مسکین کیم از سرخی و زردی؟ | |
بدخواه که بر دوری ما رشک چنین برد | گر با تو بدیدی که نشستیم چه کردی؟ | |
گو: جمله جهان تیغ برآرید، که با کس | ما را سر پرخاش نماندست و نبردی | |
روی از سخن سرد حسودان نتوان تافت | خالی نبود عاشقی از گرمی و سردی | |
ما را جهان جز سخن دوست مگویید | زنهار! که این باغ بدادیم بوردی | |
کاری به از اندیشهی آن یار ندیدیم | بشنو که: چنین کار برآید ز نوردی | |
در هیچ قدح بهتر ازین می نتوان یافت | دریاب که: هر قطره ازین باده و مردی | |
ای اوحدی، اندیشه مکن ز آتش دوزخ | گر میرسی از خاک در دوست به گردی |