امیر خسرو دهلوی (انتخاب از مثنویات)/خداوندا چو جان دادی دلم بخش
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | امیر خسرو دهلوی (انتخاب از مثنویات) (خداوندا چو جان دادی دلم بخش) از امیر خسرو دهلوی |
' |
خداوندا چو جان دادی دلم بخش | دل عاشق، نه جان عاقلم بخش | |
درونی ده که بیرون نبود از درد | به بیرون و درون نبود ز تو فرد | |
چنان دارم که تا پاینده باشم | نه از جان بلکه از دل زنده باشم | |
چنان شو جانب خود رهنمایم | که از خود بگسلم سوی تو آیم | |
چنان کن خانهی طینت خرابم | که از هر سو در آید آفتابم | |
چنان نه یاد خود اندر ضمیرم | که با یاد تو میرم، چون بمیرم | |
چنان بنیاد عشق افگن درین دل | که روید جاودانی سبزه زین گل | |
چنانم خوان سوی خویش از همه سو | که رویم در تو باشد از همه روی | |
چنانم ده می پی در پی عشق | که فردا مست خیزم از می عشق | |
گرفتارم به دست نفس خود رای | به رحمت بر گرفتاری ببخشای | |
به نور دل چنان کن زنده جانم | که بعد از مردگی هم زنده مانم | |
ز نفس تیره کیشم، کش به یک بار | پس آنگه سوی خویشم کش به یک بار | |
گدایی را چنان ده بار درگاه | کزان درگه نداند سوی خود راه | |
مرا در شعلههای شوق خود نه | چو خاکستر شوم بر باد در ده | |
نسیمی نام زد فرما ز سویت | که بیهوش ابد گردم به بویت | |
بدان زنده دلان کاندر تف و تاب | نخفتند از غمت، تا آخرین خواب | |
که چون آید زمان خفتنم تنگ | به بیداری در دم تو کن آهنگ | |
پس از خوابی که بیداری نیابم | چو بیداری دهی فردا ز خوابم | |
گشاده کن چنان چشم امیدم | که بخت آرد ز دیدارت نویدم | |
حیاتی ده مرا در جستجویت | که میرم، تا زیم، در آرزویت | |
بدان مقصود خواهش بخش راهم | که از تو جز تو مقصودی نخواهم | |
ز همت نردبانی نه درین خاک | که بتوانم شدن بر بام افلاک | |
امیدی ده که ره سویت نماید | کلیدی ده که در سویت گشاید | |
چو دادی از پی طاعت وجودم | به طاعت بخش توفیق سجودم | |
به کاری رهنمونی کن دلم را | که نسپارد به شیطان حاصلم را | |
مرا با زندگانی بخش یاری | که تا جان دادنم دل زنده داری | |
بده با آشنایی آب خوردم | که من زان آشنایی زنده گردم | |
مبر نزدیک شانم در غم و سور | که دور از من بوند چون توئی دور | |
نماز من، کزو رویم به پستی است | برون طاعت، درون صورت پرستی است | |
نیازی ده ز ملک بی نیازی | کزان گردد نماز من نمازی | |
بهر چه آید درونم دار خرسند | برون هم، زیور خرسندیم بند | |
چو راه دور نزدیک است پیشم | چنان دار از کرم نزدیک خویشم | |
که از خود دور صد فرسنگ باشم | به یادت بی دل و بی سنگ باشم | |
چوره پیش است، زاد منزلم ده | چو جان خواهی ستد، باری دلم ده | |
چو خواهد خفت، لابد، نفس باطل | پس از بیداریش خسپان تهی گل | |
چو خاکم بر سر افتد در ته خاک | تو کن، بر خاکساری، رحمت ای پاک |