دیوان بیدل شیرازی/شرارۀ آه
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
ســزای مهــربانیهــا | شرارۀ آه از بیدل شیرازی |
یک خانۀ تنگ و هفت لشکر |
دیوان بیدل شیرازی |
اگر به صورت ماهند و به طلعت حور | دلا به مهر و وفای بتان مشو مغرور | |
ز پا در آورد ز نیش قهر روئین تن | اگر چه تنگ میانست و نوش لب زنبور | |
مرا دلیست پر از خون ز درد وی کاو را | تهی ز مغز سری همچو کاسۀ تنور | |
چه چاره گر بروم ز درت ز دست رقیب | مرا نه سر جنگست و نه دلیست صبور | |
جدائی از سر زلفش دلا مصور نیست | کجا ز چنگل شاهین به در رود عصفور | |
به آب دیده نشانم مگر شرارۀ آه | وگر نه سینه پر از آتش است و سر پر شور | |
اگر حبیب توئی شهری از رخت شیدا | وگر طبیب توئی خلقی از غمت رنجور | |
ز هر دری که در آیم مرا توئی مطلوب | نظر به هر که گشایم مرا توئی منظور | |
کشیده تیغ تو و دوستان کشیده رقاب | گشاده تیر تو و عاشقان گشاده صدور | |
چرا به خون دلم دستها نیالائی | که خود نکوست حنا خاصّه از کفی چو بلور | |
از آن زمان که ندیدم دو چشم سحّارش | ستاره می شمرم تا سحر شب دیجور | |
مگر ز زلف چلیپای او کنم تعویذ | وگر نه خواب نیاید به دیدۀ مسحور | |
به می پرستی و مستی ملامتم مکنید | ندیده آن لب میگون و دیدۀ مخمور | |
شگفت نیست دلم گر ز عشق آباد است | به هر خرابه که سلطان نشست شد معمور | |
به قتل بیدل مسکین تغافلت از چیست | ترا که هست دلی سخت و بازوئی پر زور |
***