اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/در آن شمایل موزون چو دل نگاه کند

از مشروطه
نسخهٔ تاریخ ‏۸ سپتامبر ۲۰۱۱، ساعت ۲۱:۳۴ توسط Bellavista1957 (گفتگو | مشارکت‌ها) (clean up using AWB)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخه جدیدتر← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
' اوحدی مراغه‌ای (غزلیات) (در آن شمایل موزون چو دل نگاه کند)
از اوحدی مراغه‌ای
'


در آن شمایل موزون چو دل نگاه کند هزار نامه به نقش هوس سیاه کند ز حسرت رسن زلف و چاه غبغب او نه طرفه گر دل من رغبت گناه کند به هجراو دل من غیر ازین نمی‌داند که روز و شب بنشیند، فغان و آه کند برفت و در پی او آن چنان گریسته‌ام کز آب دیده‌ی من کاروان شناه کند دلم کجا طمع وصل او کند؟ هیهات! مگر ز دور به خاک درش نگاه کند اگر ز طلعت او مشتری خبر یابد کجا ملازمت آفتاب و ماه کند؟ ز فخر سر به فلک برکشد ستاره صفت چو اوحدی ز سر زلف او پناه کند