فروغی بسطامی (غزلیات)/به یک پیمانه با ساقی چنان بستیم پیمان را
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | فروغی بسطامی (غزلیات) (به یک پیمانه با ساقی چنان بستیم پیمان را) از فروغی بسطامی |
' |
به یک پیمانه با ساقی چنان بستیم پیمان را | که تا هستیم بشناسیم از کافر مسلمان را | |
به کوی میفروشان با هزاران عیب خوشنودم | که پوشیدهست خاکش عیب هر آلوده دامان را | |
تکبر با گدایان در میخانه کمتر کن | که اینجا مور بر هم میزند تخت سلیمان را | |
تو هم خواهی گریبان چاک زد تا دامن محشر | اگر چون صبح صادق بینی آن چاک گریبان را | |
نخواهد جمع شد هرگز پریشان حال مشتاقان | مگر وقتی که سازد جمع آن زلف پریشان را | |
دل و جان نظر بازان همه بر یکدیگر دوزد | نهد چون در کمان ابروی جانان تیر مژگان را | |
کجا خواهد نهادن پای رحمت بر سر خاکم | کسی کز سرکشی برخاک ریزد خون پاکان را | |
گر آن شاهد که دیدم من ببیند دیدهی زاهد | نخست از سرگذارد مایهی سودای رضوان را | |
من ار محبوب خود را میپرستم، دم مزن واعظ | که از کفر محبت اولیا جستند ایمان را | |
دمی ای کاش ساقی، لعل آن زیبا جوان گردد | که خضر از بیخودی بر خاک ریزد آب حیوان را | |
فروغی، زان دلم در تنگنای سینه تنگ آید | که نتوان داشت در کنج قفس مرغ گلستان را |