تفاوت میان نسخههای «انوری (قصاید)/آفرین بر حضرت دستور و بر دستور باد»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز (clean up using AWB) |
|||
خط ۷: | خط ۷: | ||
| یادداشت = | | یادداشت = | ||
}} | }} | ||
+ | {{شعر}} | ||
{{ب|آفرین بر حضرت دستور و بر دستور باد|جاودان چشم بد از جاه و جلالش دور باد}} | {{ب|آفرین بر حضرت دستور و بر دستور باد|جاودان چشم بد از جاه و جلالش دور باد}} | ||
{{ب|ملک را از رایت اقبال و رای روشنش|تا که نور و سایه باشد سایه باد و نور باد}} | {{ب|ملک را از رایت اقبال و رای روشنش|تا که نور و سایه باشد سایه باد و نور باد}} |
نسخهٔ کنونی تا ۹ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۴:۲۵
' | انوری (قصاید) (آفرین بر حضرت دستور و بر دستور باد) از انوری |
' |
آفرین بر حضرت دستور و بر دستور باد | جاودان چشم بد از جاه و جلالش دور باد | |
ملک را از رایت اقبال و رای روشنش | تا که نور و سایه باشد سایه باد و نور باد | |
رایت و رایش که در نظم ممالک آیتی است | تا نزول آیت نصرت بود منصور باد | |
من نگویم کز پی تفویض ملک روم و چین | بر درش دایم رسول قیصر و فغفور باد | |
گویم از بهر نظام ملک سلطان سپهر | در رکابش ز اختران پیوسته صد مذکور باد | |
هرکه همچون دانهی انگور با او شد دودل | ریخته خونش چو خون خوشهی انگور باد | |
تیغ زنگ از آب گیرد ملک نقصان از غرور | زین سپس رایش به ملک و جاه نامغرور باد | |
از برای پاسبان قصر او یعنی زحل | در نه اقلیم فلک تا روز هر شب سور باد | |
مشتری را از شرف دولتسرای طالعش | چون کلیمالله را خلوت سرای طور باد | |
در کنار بارگاهش در صف حجاب بار | والی عقرب کمر بربسته چون زنبور باد | |
آفتاب ار کلبهی بدخواه او روشن کند | روز دوران از کسوف کل شب دیجور باد | |
زهره گر در مجلس بزمش نباشد بربطی | در میان اختران چون زاد فی الطنبور باد | |
گر وزیر آفتاب از خدمتش گردن کشد | از جمالی کافتابش می دهد مهجور باد | |
منشی ملک فلک در هرچه منشوری نوشت | کلکش اندر عهدهی توقیع آن منشور باد | |
در زوایای عدم گر بر خلافش واردیست | همچنان در طی ستر نیستی مستور باد | |
هرچه در الواح گردونست از اسرار غیب | در ورقهای وقوفش بر ولا مسطور باد | |
آسمان از نیک و بد هر آیتی کامل کند | شان او بر اقتضای رای او مقصور باد | |
ای به تدبیر آصف ملک سلیمان دوم | جبر امرت را چو انس و جان فلک مجبور باد | |
ملک معمورست تا معمار او تدبیر تست | تا جهان باقیست این معمار و آن معمور باد | |
در عمارتهای عالم کز تو خواهد شد تمام | هرکجا رایت مهندس آسمان مزدور باد | |
نعمت جاه تو عالم را مهنا نعمتیست | حظ برخورداری عالم ازو موفور باد | |
فتنه را بخت بداندیشت نکو همخوابهایست | هر دو را امکان بیداری به نفخ صور باد | |
هرکجا گنجی نهد در کان و دریا آفتاب | مه که بیتالمال او دارد ترا گنجور باد | |
گر بجز کام تو زاید شب که آبستن بود | شب عزب ورنه سقنقور قدر کافور باد | |
هرکرا در سر نه از جام وفاقت مستی است | جانش از درد اجل تا جاودان مخمور باد | |
خواستم گفتن جهان مامور امرت باد و باز | گفتم او مامور و آنگه گویمش مامور باد | |
وهم با وصف تو چون خورشید و خفاشند راست | در چنین حیرت گرش سهوی فتد معذور باد | |
خصم بد عهدت که کهف ملک را هشتم کسست | گر کند خدمت همش جل باد و هم ساجور باد | |
ورنه دایم چار چشمش در غم یک استخوان | بر در قصاب جان اندر سرش ساطور باد | |
شاعران از دشمن ممدوح چون ذکری کنند | رسم را گویند کز قهر اجل مقهور باد | |
بنده میگوید مبادش مرگ بل عمر دراز | همچنان مقهور این دارالغرور زور باد | |
لیکن از جاه تو هر دم زیر بار غصهای | کاندران راحت شمارد مرگ را رنجور باد | |
باغ دولت را که آب آن لعاب کلک تست | با نمای عهد نیسان حاصل باحور باد | |
وین چهار آزاد سروت را که تعیین شرط نیست | از جمال هریکی هردم دلت مسرور باد | |
تاکه بر هر هفت کشور سایهشان شامل شود | نشو در بلخ و هری و مرو و نیشابور باد | |
تا که «المقدورکائن» شرط کار عالمست | کلک و رایت کار ساز کائن و مقدور باد | |
پیش صدر و مسند عالیت هر عیدی چنین | از فحول شاعران صد شاعر مشهور باد | |
وانگه از پیرایهی عدل تو تا عید دگر | گردن و گوش جهان پر لل منثور باد | |
بارگاهت کعبه، مردم حاج و درگاهت حرم | مجلست فردوس و کوثر جام و ساقی حور باد | |
احتیاجی نیست جاهت را به سعی روزگار | ور کند نوعی بود از بندگی مشکور باد |