تفاوت میان نسخههای «خاقانی (قصاید)/دهر سیه کاسهای است ما همه مهمان او»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز (clean up using AWB) |
|||
خط ۷: | خط ۷: | ||
| یادداشت = | | یادداشت = | ||
}} | }} | ||
+ | {{شعر}} | ||
{{ب|دهر سیه کاسهای است ما همه مهمان او|بینمکی تعبیه است در نمک خوان او}} | {{ب|دهر سیه کاسهای است ما همه مهمان او|بینمکی تعبیه است در نمک خوان او}} | ||
{{ب|بر سر بازار دهر نقد جفا میرود|رستهای ار ننگری رستهی خذلان او}} | {{ب|بر سر بازار دهر نقد جفا میرود|رستهای ار ننگری رستهی خذلان او}} |
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ آوریل ۲۰۱۲، ساعت ۲۱:۴۷
' | خاقانی (قصاید) (دهر سیه کاسهای است ما همه مهمان او) از خاقانی |
' |
دهر سیه کاسهای است ما همه مهمان او | بینمکی تعبیه است در نمک خوان او | |
بر سر بازار دهر نقد جفا میرود | رستهای ار ننگری رستهی خذلان او | |
دهر چو بیتوست خاک بر سر سالار او | ده چو تو را نیست باد در کف دهقان او | |
خیز در این سبز کوشک نقب زن از دود دل | درشکن از آه صبح سقف شبستان او | |
گوهر خود را بدزد از بن صندوق او | یوسف خود را برآر از چه زندان او | |
ز اهل جهان کس نماند بلکه جهان بس نماند | پای خرد درگذار از سر پیمان او | |
مادر گیتی وفا بیش نزاید از آنک | هم رحمش بسته شد، هم سر پستان او | |
کار چو خام آمده است آتش کن زیر او | خر چو کژ افتاده است کژ نه پالان او | |
ابجد سودا بشوی بر در خاقانی آی | سورهی سر در نویس هم به دبستان او | |
پیشرو جان پاک طبع چو جوزای اوست | گرچه ز پس میرود طالع سرطان او | |
اوست شهنشاه نطق شاید اگر پیش شاه | راه ز پس وا روند لشکر و ارکان او | |
کوزهی فصاد گشت سینهی او بهر آنک | موضع هر مبضع است بر سر شریان او | |
گر دل او رخنه کرد زلزلهی حادثات | شیخ مرمت گراست بر دل ویران او | |
شیخ مهندس لقب، پیر دروگر علی | کزر و اقلیدسند عاجز برهان او | |
صانع زرین عمل مهتر عالی شرف | در ید بیضا رسید دست عمل ران او | |
یوسف نجار کیست نوح دروگر که بود؟ | تا ز هنرم دم زنند بر در امکان او | |
نوح نه بس علم داشت، گر پدر من بدی | قنطره بستی به علم بر سر طوفان او | |
نعل پی اسب اوست وز عمل دست اوست | آن ده و دو نرگسه بر سر کیوان او | |
غارت بحر آمده است غایت جودش چنانک | آفت بیشه شده است تیشهی بران او | |
ریزش سوهان اوست داروی اطلاق از آنک | هست لسان الحمل صورت سوهان او | |
چرخ مقرنس نمای کلبهی میمون اوست | نعش فلک تختهاش، قطب کلیدان او | |
رندهی مریخ رند چون شودش کند سر | چرخ کند هر دمی از زحل افسان او | |
در حق کس اره وار است نیست دو روی و دو سر | گر همه اره نهند بر اخوان او | |
هست چو هم نام خویش نامزد بطش و بخش | بطش ورا عیب پوش بخش فراوان او | |
مفلس دریا دل است، امی دانا ضمیر | مایهی صد اولیاست ذرهی ایمان او | |
اوست طغانشاه من، مادرم التون اوست | من به رضای تمام سنقر دکان او | |
گر بودش رای آن کاره کش او شوم | رای همه رای اوست، فرمان فرمان او | |
اینت مبارک سحاب کز صدف داهگی | گوهری آرد چو من قطرهی نیسان او | |
روح طبیعیم گشت پاکتر از روح قدس | تا جگر من گرفت پرورش از نان او | |
پیر خرد طفلوار میمزد انگشت من | تا سر انگشت من یافت نمکدان او | |
شاید اگر وحشیی سبعهی الوان خورد | حمزه به خوان علی بهتر از الوان او | |
ضامن ارزاق من اوست مبادا که من | منت شروین برم و انده شروان او | |
ملک قناعت مراست پیش چنین تخت و تاج | ملک سمرقند چیست و افسر خاقان او | |
گر گرهی خصمشاند از سر کینه چه باک | کو خلف آدم است و ایشان شیطان او | |
جوقی ازین زرد گوش گاه غضب سرخ چشم | هر یک طاغی و دیو رهبر طغیان او | |
خاصه سگ دامغان، دانهی دام مغان | دزد گهرهای من، طبع خزف سان او | |
بست خیالش که هست هم بر من ای عجب | نخل رطب کی شود خار مغیلان او | |
هست دلش در مرض از سر سرسام جهل | این همه ماخولیاست صورت بحران او | |
گر جگرش خسته شد از فرع این گروه | نعت محمد بس است نشرهی درمان او | |
دل به در کبریاست شحنهی کارش که او | خاک در مصطفاست نایب حسان او | |
قابلهی کاف و نون، طاها و یاسین که هست | عاقلهی کاف و لام طفل دبستان او | |
گیسوی حوا شناس پرچم منجوق او | عطسهی آدم شناس شیههی یکران او | |
دوش ملایک بخست غاشیهی حکم او | گوش خلایق بسفت حاقهی فرمان او | |
هم به ثنای پدر ختم کنم چون مقیم | نان من از خوان اوست، جامگی از خان او | |
عقل درختی است پیر منتظر آن کز او | خواهی تختش کنند خواهی چوگان او | |
باد دعاهای خیر در پی او تا دعا | اول او یارب است و آمین پایان او | |
در عقب پنج فرض اوست دعا خوان من | یارب کارواح قدس باد دعا خوان او | |
گر ز قضای ازل عهد عمر درگذشت | تا به ابد مگذراد نوبت عثمان او |