مثنوی معنوی/جمع و توفیق میان نفی و اثبات یک چیز از روی نسبت و اختلاف جهت

'

دفتر سوم مثنوی (جمع و توفیق میان نفی و اثبات یک چیز از روی نسبت و اختلاف جهت) از مولوی

'

نفی آن یک چیز و اثباتش رواست		چون جهت شد مختلف نسبت دوتاست
ما رمیت اذ رمیت از نسبتست		نفی و اثباتست و هر دو مثبتست
آن تو افکندی چو بر دست تو بود		تو نه افکندی که قوت حق نمود
زور آدم‌زاد را حدی بود		مشت خاک اشکست لشکر کی شود
مشت مشت تست و افکندن ز ماست		زین دو نسبت نفی و اثباتش رواست
یعرفون الانبیا اضدادهم		مثل ما لا یشتبه اولادهم
همچو فرزندان خود دانندشان		منکران با صد دلیل و صد نشان
لیک از رشک و حسد پنهان کنند		خویشتن را بر ندانم می‌زنند
پس چو یعرف گفت چون جای دگر		گفت لایعرفهم غیری فذر
انهم تحت قبابی کامنون		جز که یزدانشان نداند ز آزمون
هم بنسبت گیر این مفتوح را		که بدانی و ندانی نوح را