دیوان شمس/تا به کی ای شکر چو تن بی‌دل و جان فغان کنم

'

دیوان شمس (غزلیات) (تا به کی ای شکر چو تن بی‌دل و جان فغان کنم) از مولوی

'

تا به کی ای شکر چو تن بی‌دل و جان فغان کنم		چند ز برگ ریز غم زرد شوم خزان کنم
از غم و اندهان من سوخت درون جان من		جمله فروغ آتشین تا به کیش نهان کنم
چند ز دوست دشمنی جان شکنی و تن زنی		چند من شکسته دل نوحه تن به جان کنم
ممن عشقم ای صنم نعره عشق می زنم		همچو اسیرکان ز غم تا به کی الامان کنم
چونک خیال تو سحر سوی من آید ای قمر		چون گذرد ز موج خون خاصه که خون فشان کنم
سنگ شد آب از غمم آه نه سنگ و آهنم		کتش روید از تنم چونک حدیث آن کنم
ای تبریز شمس دین با تو قرین و چون قرین		دور قمر اگر هله با تو یکی قران کنم