اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/آن دل که مرا بود و توی دیده سلبوه

'

اوحدی مراغه‌ای (غزلیات) (آن دل که مرا بود و توی دیده سلبوه) از اوحدی مراغه‌ای

'

آن دل که مرا بود و توی دیده سلبوه		و آن تن که کشیدی به کمنمدش جذبوه
و آن دیده‌ی دریا شده را درد و غم او		صد بار به دستان مصیبت صلبوه
و آن سینه‌ی آتشکده را غمزه‌ی چشمش		ناگاه به شمشیر جدایی ضربوه
اسباب دل و دین مرا لشکر عشقش		ترکانه به یک تاختن اندر نهبوه
من راز شب خود بچه پوشم؟ که بدین رخ		از خون دل و دیده چه روشن کتبوه!
گر جان طلبند از من دلسوخته ایشان		بحثی نتوانم که هم ایشان و هبوه
با او ز پدر یاد نکردیم وز مادر		کورا به فدا باد ابونا وابوه!
گویند: به دل صبر کن از یار و ندارم		آن صبر که ایشان ز دل من طلبوه
با اوحدی آن قوت غالب که تو دیدی		یک باره فنا گشت چو ایشان غلبوه