تفاوت میان نسخههای «ملک الشعرا بهار (قصاید)/فغان ز جغد جنگ و مرغوای او»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(ورود خودکار مقاله) |
|||
خط ۷: | خط ۷: | ||
| یادداشت = | | یادداشت = | ||
}} | }} | ||
+ | {{شعر}} | ||
{{ب|فغان ز جغد جنگ و مرغوای او|که تا ابد بریده باد نای او}} | {{ب|فغان ز جغد جنگ و مرغوای او|که تا ابد بریده باد نای او}} | ||
{{ب|بریده باد نای او و تا ابد|گسسته و شکسته پر و پای او}} | {{ب|بریده باد نای او و تا ابد|گسسته و شکسته پر و پای او}} |
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ فوریهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۰:۳۹
' | ملک الشعرا بهار (قصاید) (فغان ز جغد جنگ و مرغوای او) از ملک الشعرا بهار |
' |
فغان ز جغد جنگ و مرغوای او | که تا ابد بریده باد نای او | |
بریده باد نای او و تا ابد | گسسته و شکسته پر و پای او | |
ز من بریده یار آشنای من | کز او بریده باد آشنای او | |
چه باشد از بلای جنگ صعبتر؟ | که کس امان نیابد از بلای او | |
شراب او ز خون مرد رنجبر | وز استخوان کارگر، غذای او | |
همی زند صلای مرگ و نیست کس | که جان برد ز صدمت صلای او | |
همی دهد ندای خوف و میرسد | به هر دلی مهابت ندای او | |
همی تند چو دیوپای در جهان | به هر طرف کشیده تارهای او | |
چو خیل مور گرد پارهی شکر | فتد به جان آدمی عنای او | |
به هر زمین که باد جنگ بروزد | به حلقها گره شود هوای او | |
به رزمگه خدای جنگ بگذرد | چو چشم شیر لعلگون قبای او | |
به هر زمین که بگذرد، بگسترد | نهیب مرگ و درد ویل و وای او | |
جهانخواران گنجبر به جنگ بر | مسلطاند و رنج و ابتلای او | |
ز غول جنگ و جنگبارگی بتر | سرشت جنگباره و بقای او | |
به خاک مشرق از چه رو زنند ره | جهانخواران غرب و اولیای او؟ | |
به نان ارزنت بساز و کن حذر | ز گندم و جو و مس و طلای او | |
به سان که که سوی کهربا رود | رود زر تو سوی کیمیای او | |
نه دوستیش خواهم و نه دشمنی | نه ترسم از غرور و کبریای او | |
همه فریب و حیلت است و رهزنی | مخور فریب جاه و اعتلای او | |
غنای اوست اشک چشم رنجبر | مبین به چشم ساده در غنای او | |
عطاش را نخواهم و لقاش را | که شومتر لقایش از عطای او | |
لقای او پلید چون عطای وی | عطای وی کریه چون لقای او | |
کجاست روزگار صلح و ایمنی؟ | شکفته مرز و باغ دلگشای او | |
کجاست عهد راستی و مردمی؟ | فروغ عشق و تابش ضیای او | |
کجاست عهد راستی و مردمی؟ | فروغ عشق و تابش ضیای او | |
کجاست دور یاری و برابری؟ | حیات جاودانی و صفای او | |
فنای جنگ خواهم از خدا که شد | بقای خلق بسته در فنای او | |
زهی کبوتر سپید آشتی! | که دل برد سرود جانفزای او | |
رسید وقت آنکه جغد جنگ را | جدا کنند سر به پیش پای او | |
بهار طبع من شکفته شد چو من | مدیح صلح گفتم و ثنای او | |
بر این چکامه آفرین کند کسی | که پارسی شناسد و بهای او | |
شد اقتدا به اوستاد دامغان | « فغان از این غراب بین و وای او» |